Η Μπεάτα Ασημακοπούλου ήταν ένας πολύ γλυκός άνθρωπος. Ήταν ευγενής, αξιοπρεπής, ήταν κυρία και είχε πολύ χιούμορ. Ήταν απολαυστική στη συζήτηση και θυμόταν ακομπλεξάριστα όλα αυτά τα χρόνια. Μόνο όταν επρόκειτο για τον Λάσκο έχανε το χιούμορ της. Εκεί γινόταν η παθιασμένη και ερωτευμένη γυναίκα που αγαπούσε και θαύμαζε τον σύντροφό της, ο οποίος ήταν σαν να μην είχε φύγει ποτέ από δίπλα της. Παθιαζόταν όταν μιλούσε γι` αυτόν. Αλλά έβγαζε και μια γλύκα, τη γλύκα της γυναίκας που αγάπησε και αγαπάει ακόμα. Κι ας είχε φύγει ο Λάσκος.
