Ο Λουΐτζι Πιραντέλλο έζησε το ιδιαίτερα, εύκρατο κλίμα που δημιούργησε και έθρεφε το ιταλικό θέατρο, την πρώτη δεκαετία του 1900.
Είναι γνωστό, ότι ασχολήθηκε με το θέατρο αρκετά αργά, αφού είχε καθιερωθεί σαν μυθιστοριογράφος και διηγηματογράφος. Αν και είχε κάνει μερικές απόπειρες να γράφει θεατρικά κείμενα, η γόνιμη δραματουργική περίοδος του Πιραντέλλο ξεκινάει από το 1916.
Όπως γράφει ο ίδιος: ...Το θέατρό μου υπήρξε γέννημα του πολέμου. Ο πόλεμος, σε μένα, αποκάλυψε το θέατρο: την ώρα που ξεσπάγανε τα μύρια πάθη, έβαλα κι εγώ αυτά τα πάθη να τα υποφέρουνε τα πρόσωπα των έργων μου, πάνω στο παλκοσένικο...
Κι όταν λέει ο Πιραντέλλο `τα πάθη`, δεν εννοεί μόνο τις συνειδήσεις που ξύπνησε ή που άμβλυνε ο πόλεμος, ή την άμεση επαφή με το θάνατο, αλλά και τα προσωπικά, δικά του `πάθη`, τον άτυχο γάμο του, την ψυχική ασθένεια της γυναίκας του, όταν ο πόνος αρχίζει να γίνεται η σκιά του... [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]