Το παρόν «έπος Αλεξάνδρου», βασίζεται στο ιστορικό, πεζό έργο του Αρριανού «Αλεξάνδρου Ανάβασις», με κάποιες παρεμβολές από το Διόδωρο και τον Πλούταρχο, αλλά και την προσωπική άποψη του συγγραφέα. Είναι μια έμμετρη διασκευή της περιγραφής των πολεμικών γεγονότων, των τοποθεσιών, των συμπεριφορών κ.λπ. γύρω από τον Αλέξανδρο και την τεράστια σε λίγα χρόνια πορεία του.  Είναι ποιημένο με ρίμα στη νεοελληνική καθομιλούμενη γλώσσα του εικοστού πρώτου αιώνα, με ακριβή μετρημένο ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο ομοιοκατάληκτο ζευγαρωτά στίχο.

    Ο στίχος ρέει εύκολα. Κάθε δίστιχο συνεχίζει το νόημα του προηγούμενου, αλλά είναι πολλές φορές και ανεξάρτητο. Ο πρόλογος, ο επίλογος, η ποιητική εισαγωγή με τα γεγονότα πριν τον Αλέξανδρο και η μοναδική και μουσικότατη περίληψη της πορείας του Αλεξάνδρου, τα περί της «Ανάβασης» του Αρριανού, οι άλλες σπουδαίες πληροφορίες, τα περί του Ψευδοκαλλισθένη κ.λπ. καθώς και η σημαντικότατη και ανεκτίμητη βιβλιογραφία, απαιτούσαν όχι λιγότερο κόπο, αλλά δεν είναι περιττά.  Με το βιβλίο αυτό, εξυμνώντας τον Αλέξανδρο, συγγραφέας  στοχεύει κυρίως στο να τονίσει τα άριστα ως καλού ανθρώπου χαρακτηριστικά του Μεγάλου Αλεξάνδρου, σε συνδυασμό με την ψυχική ρώμη και την «κάλλιστη» σωματική διάπλαση, αλλά και το μεγάλο χωρίς αμφισβήτηση πολιτιστικό του έργο, με το οποίο όχι μόνο τη Μακεδονία και την Ελλάδα «ανέβασε» στον κόσμο, αλλά και όλη την ανθρωπότητα ωφέλησε. Ο

Το παρόν «έπος», λοιπόν, αποτελεί ένα ιδιαίτερα δύσκολο αλλά συνάμα εξαιρετικό έργο. Ο Αρριανός, γνωρίζοντας τη δυσκολία συγγραφής ποιητικού έργου, τόνισε ότι:

«Ποιηταίς επών τε και μελών

και όσοι αμφί ωδήν έχουσι,

πολύς πόνος έσται ποιείν τε και άδειν

Αλέξανδρον και τα Αλεξάνδρου έργα.»

           Παράλληλα, έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην απλή, εύηχη και τελειότερη, κατά περίσταση, ομοιοκαταληξία ολιγοσύλλαβων, μάλλον, λέξεων,  στη δυνατότερη ταύτιση του τόνου της λέξης  με  το μετρικό τόνο – και με τη βοήθεια των απόστροφων και των συνιζήσεων – στη μουσική και κατά το πλείστο καταληπτή ροή του στίχου χωρίς τις ακραίες «παλαμικές» ελευθερίες,  στην απουσία των άσχημων χασμωδιών με το ίδιο γράμμα, στην αποφυγή των ίδιων  λέξεων  ή  και γραμμάτων πολύ κοντά, ιδιαίτερα των άρθρων, στην εύκολη προφορά, στην ανεξαρτησία κάθε στίχου, στο δυνατότερα καθαρό  νόημα έτσι ώστε το κείμενο να είναι κατανοητό, ευχάριστο και σαφές για τον κάθε αναγνώστη.

            Η ποιητική παρουσίαση του Αλεξάνδρου και του έργου του, δύσκολη για ποιητές «επών τε και μελών» γίνεται χωρίς υπερβολές και στοχεύει, εκτός από την απόλαυση της ποιητικής αφήγησης, στην εξαγωγή υγειών συμπερασμάτων και διδαγμάτων από μεγάλους και μικρούς και στη δυνατότητα χρήσης αποσπασμάτων του ποιήματος από κάθε αναγνώστη και, φυσικά, από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.