«Το τελευταίο αντίο λέγεται όταν κανείς από τους δύο δεν ξέρει πως είναι το τελευταίο, όταν δεν ακούγεται καν αυτή η λέξη. Είναι μόνο ένα πέρασμα, ένα κοίταγμα, ένα σκούντημα ανάμεσά μας, ένα “ίσως τα ξαναπούμε”, και έτσι κανένας από τους δύο δεν έχει την παραμικρή υποψία πως αυτό το ίσως είναι το ποτέ…»

Πόσα αντίο είπε η Χριστίνα στη ζωή της; Αντίο στη μάνα

της, που πέθανε αφήνοντάς την στα χέρια του άβουλου πα-

τέρα της και της μητριάς της, της Βούλας, αντίο στον Νικόλα,

τον μεγάλο της έρωτα που φοβήθηκε να την ακολουθήσει

στην Αθήνα και την άφησε να φύγει μόνη, αντίο στα όνειρα

για ευτυχία… Καλωσόρισε τη μοναξιά κι έμαθε να ζει μ’ αυ-

τήν, μέχρι που βρήκε στον δρόμο της κι άλλες μοναξιές και

τις ταίριαξε με τη δική της. Ο Χρήστος και η Ρίτα, άνθρωποι

που κουβαλούν τον δικό τους πόνο και τα δικά τους αδιέξοδα

γίνονται για εκείνη η οικογένεια που της έλειπε. Μαζί τους

χτίζει τον κόσμο της και παλεύει για το αύριο. Χρόνια μετά,

τα λάθη του δικού της παρελθόντος θα απειλήσουν την ευ-

τυχία της κόρης της, της Αργυρώς. Και τότε η Χριστίνα θα

πρέπει να κοιτάξει κατάματα τη ζωή της και να αντιμετωπίσει

την αλήθεια. Μια αλήθεια που ίσως την οδηγήσει σε δύσβατα

μονοπάτια, ίσως όμως την βοηθήσει να βρει το αληθινό ταίρι

της μοναξιάς της…