Tί ήρθες ξένε για να δεις στο έρημο νησί;
Ράχες γυμνές, ράχες ξερές, παντού καταστροφή.
Χαλάσματα, παλιόσπιτα, συντρίμμια και ερημιά,
δεν έμεινε άλλο τίποτα στα ξακουστά Ψαρά.
Και όμως, ήταν μια φορά νησάκι ζηλεμένο
και ήταν το λιμάνι του καράβια γεμισμένο.
Καθένας τόχε για τιμή να πάει να προσκυνήσει
και στο τσαρσί το Ψαριανό εκεί να συριανήσει.
Του Μπελαϊτη οι φροκαλιές, κάηκαν πέρα ως πέρα,
κι οι τάπιες απ’ τις κανονιές πετιούνται στον αέρα.
Φωτιά στην Κοκκινοπουντα, φωτιά στο Δασκαλιό
φωτιά και στο Παλιόκαστρο, φωτιά και στο Φτελιό.
Όλα στάχτη γινήκανε, σαν σήμερα μια μέρα
για την γλυκιά κι αμόνοιαστη, πολλές φορές μητέρα.
Μια κόρη μόνο έμεινε, σεμνή και λυπημένη,
είναι η Δόξα των Ψαρών, η μπαρουτοκαμένη.
Η μάνα της ελευθεριάς, της θάλασσας η γέννα,
στολίδι της παλικαριάς και του είκοσι ένα.
Η συντροφιά της λεβεντιάς, η αδερφή του Άρη
αυτή, που την σημαία της έθρεψαν οι Κουρσάροι.
Είναι αυτή που αψήφαγε το Τούρκικο κανόνι,
με το ένα χέρι το δαυλό με το άλλο το τιμόνι.
Είναι αυτή που έκαιγε τις Τουρκικές φρεγάδες
σαν να’ ταν πυροτέχνημα σαν νατανε λαμπάδες.
Είναι αυτή που έστελλε στη μάχη πρώτα-πρώτα,
σαν αστραπή, σαν κεραυνό, τα Ψαριανά μπουρλότα.
Είναι αυτή που ήτανε παρηγοριά κι ελπίδα,
στους σφαζομένους αδερφούς στην Μάνα μας Πατρίδα.
Μ’ από τα τόσα της καλά, μόνη και πικραμένη,
στο έρημο μας το νησί αυτή μονάχα μένει.
Και για στεφάνι της φορεί, στο αίμα βουτηγμένα,
λίγα χορτάρια που ’μειναν και αυτά ’ναι μαραμένα.
Αυτή μονάχα μελετά, αυτή μονάχα γράφει,
τα παλληκάρια των Ψαρών, στην μαυρισμένη ράχη.
Για κοίταξε πως περπατεί πώς το κεφάλι σκύβει,
Τί πόνο μέσα στα στήθη της φαρμακερό να κρύβει;
