Στο παρόν βιβλίο εξετάζονται οι προγενέστερες και οι σύγχρονες μορφές συμβιβαστικής περάτωσης της ποινικής δίκης, σχηματοποιούνται αναβαθμισμένες δικαιοκρατικά και λειτουργικά εκδοχές τους και σκιαγραφείται ένα πιο φιλόξενο για τη συναινετική διευθέτηση των ποινικών υποθέσεων δικονομικό περιβάλλον. Στο πλαίσιο αυτό η ύλη της μελέτης διαρθρώνεται στα ακόλουθα έξι μέρη. Στο πρώτο μέρος επιχειρείται μία σύντομη επισκόπηση της ιστορικής εξέλιξης των συμβιβαστικών διαδικασιών και μέσω αυτής η ανάδειξη των δομικών στοιχείων των αγγλοσαξονικών και των ηπειρωτικών δικαιικών συστημάτων και των αντιλήψεων των νομικών τους κόσμων, που δρομολόγησαν σταδιακά τη μορφοποίηση των σύγχρονων εκφάνσεων του ποινικού συμβιβασμού. Στο δεύτερο μέρος ακολουθεί η οριοθέτηση της έννοιας της συμβιβαστικής περάτωσης της ποινικής δίκης και η ανάπτυξη της σύγχρονης τυπολογίας της, μέσα από την ταυτόχρονη επίκληση πολλών αλλοδαπών συναινετικών ρυθμίσεων. Στο τρίτο μέρος διερευνώνται διεξοδικά οι συμβιβαστικές διαδικασίες των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Ιταλίας και των διεθνών ποινικών δικαστηρίων, που αξιολογούνται ως οι προσφορότερες για την εξαγωγή πολύτιμων για την εξεταζόμενη θεματική συμπερασμάτων. Στο τέταρτο και εύλογα μεγαλύτερο σε έκταση μέρος αναλύονται οι υφιστάμενες και οι κυοφορούμενες εκφάνσεις συμβιβαστικής περάτωσης της ελληνικής ποινικής δίκης. Στην πρώτη ενότητα επιχειρείται ειδικότερα η δογματική θεμελίωση και η συστηματική ένταξη του συμβιβασμού στην ελληνική ποινική δίκη, μέσα από την οριοθέτηση του πρώτου από τον σκοπό και τις θεμελιακές αρχές της τελευταίας. Η δεύτερη ενότητα πραγματεύεται την τυπολογία των ελληνικών συναινετικών ρυθμίσεων και η τρίτη την ανάπτυξη και αξιολόγηση εκάστης εξ αυτών από δογματική και πρακτική σκοπιά. Στην τέταρτη ενότητα, που έπεται, εξετάζεται η προωθούμενη με το σχέδιο νέου ΚΠΔ του 2014 - πρωτόγνωρη για το ελληνικό δίκαιο - αγγλοσαξονική μορφή συμβιβαστικής περάτωσης της ποινικής δίκης με την αποδοχή της κατηγορίας ύστερα από διαπραγμάτευση των μερών ως προς τις προσήκουσες ποινικές κυρώσεις, ενώ το μέρος αυτό ολοκληρώνεται με την πέμπτη ενότητα, όπου αποτυπώνεται μία πανοραμική κριτική θεώρηση των ελληνικών συμβιβαστικών ρυθμίσεων υπό το πρίσμα της δικαιότητας και της αποτελεσματικότητάς τους. Την de lege lata εξέταση του ποινικού συμβιβασμού σε διεθνές και στο ελληνικό πλαίσιο διαδέχεται στο πέμπτο μέρος η αξιοποίηση των ευρημάτων της για την de lege ferenda προσέγγισή του, αφενός υπό το πρίσμα ενός υβριδικού ποινικοδικονομικού συστήματος, που αφίσταται από τα προβληματικά παραδείγματα που προσφέρει η διεθνής εμπειρία και ακολουθεί μία πρωτότυπη συνθετική κατεύθυνση, και αφετέρου υπό το πρίσμα του υφιστάμενου ελληνικού δικαιικού πλαισίου. Τέλος, στο έκτο μέρος, μετά τη σύνοψη των πορισμάτων της ιστορικής και συγκριτικής επισκόπησης του ποινικού συμβιβασμού και της δικαιοκρατικής και δικαιοπολιτικής ενδοσκόπησης των σύγχρονων μορφών συμβιβαστικής περάτωσης της ελληνικής ποινικής δίκης, αναδεικνύεται ακόμη πιο επιτακτικά η σκοπιμότητα διάνοιξης ενός νέου συνεργατικού ποινικοδικονομικού δρόμου για την υπέρβαση πολλών από τα υφιστάμενα δογματικά και λειτουργικά αδιέξοδα, που έχουν προηγουμένως με ευκρίνεια εντοπιστεί στην ελληνική και στη διεθνή δικαιική και δικαστηριακή πραγματικότητα.