«Δεν ανήκει σε κανέναν τόπο, σε κανέναν χρόνο, σε κανέναν έρωτα. Καταγωγή χαμένη, ρίζωμα ακατόρθωτο, μνήμη βυθισμένη, παρόν σε εκκρεμότητα. Ο χώρος του ξένου είναι το τρένο που φεύγει, το αεροπλάνο που πετά, η μετάβαση χωρίς στάση. Σημάδι αναγνώρισης κανένα. Ο χρόνος του; Ο χρόνος μιας ανάστασης, που κρατά τη θύμηση του θανάτου και των περασμένων, χωρίς όμως την αίγλη του επέκεινα. Μόνο η αίσθηση της αναβολής, του “έχω γλιτώσει”».

Julia Kristeva, Ξένοι μέσα στον εαυτό μας,

μτφρ. Βασίλειος Πατσογιάννης,

επιμ. Στέφανος Ροζάνης,

εκδ. Scripta 2004

Με αφετηρία τον βιωμένο ξένο και με τη βοήθεια της Κρίστεβα, ο Δημήτρης Αθηνάκης, στην τρίτη συλλογή του, αναζητεί λίγο χώρο για τον ξένο· τον ξένο μέσα στον εαυτό μας, τον ξένο μεταξύ ξένων, εκείνον που διαρκώς αναβάλλει την οικειότητα, εκείνον που γυρεύει να γλιτώσει από τις ιδιότητές του· τον πρώην γνώριμο· τον νυν ξένο. 

Το βιβλίο «Λίγος χώρος για τον ξένο» είναι μία ποιητική σύνθεση που γράφτηκε μέσα απ’ τις βιτρίνες των πόλεων· σε δημόσιες υπηρεσίες, σε γραφεία, σε σούπερ μάρκετ, σε γκαρσονιέρες, στο δρόμο· στα μέσα μεταφοράς «Μουσείο – Άμστερνταμ – Λόφος Στρέφη»· στις ταμπέλες που μας τοποθετούν στο χάρτη και στις κουβέντες που κάνουμε όταν είμαστε πλέον ξένοι ― στην ξένη γλώσσα και στη δική μας. 

«Συνεννοούμαστε ευκολότερα με τα κλισέ».