Η Στεφανία ένιωθε εντελώς ένοχη κι αυτή της η ενοχή τη φόρτωνε με μια μοναδική γοητεία προφανώς αναγνωρίσιμη. Ήταν η σκιά που πότε πότε περνούσε και σκέπαζε την αναστατωμένη ψυχή του Λευτέρη. Ο Λευτέρης νοσταλγούσε τα πνευματικά καρυκεύματα της Στεφανίας που κατακρημνίζονταν σε υγρές, φθισικές, αλλοτινές, πνιγηρές ψυχώσεις. Ο Κωστής όχι μόνο δεν φάσκιωνε τις επιθυμίες του αλλά σε δεδομένο πόνο τις απάλλασσε γοργά από τη φορεσιά τους, με λάθος όμως τρόπο και για λάθος σκοπό.

Ο Στέλιος, ερωτικά ωριμότερός του, τον απογύμνωνε με κάθε ευκαιρία από την πανοπλία της λογικής, αφήνοντάς τον εκτεθειμένο στη λαγνεία του πόνου. Ο Κωστής τον αγαπούσε τον Λευτέρη ακόμη κι αν δεν είχαν έρθει πολύ κοντά, αλλά υπήρχαν στιγμές που ευχόταν, το παραδεχόταν, να μην υπήρχε. Σαν να έκλεβε τη στοργή και το πνεύμα του Στέλιου σταλιά σταλιά με τη συναίνεσή του.

Αυτή είναι μια ιστορία για την πνευματική οξείδωση. Είναι μια ιστορία για την κατάργηση του αέναου «πάντα» και την επιβολή του ανήλικου, καλειδοσκοπικού «τώρα». Είναι μια ιστορία για τις μεγάλες σιωπές και τον αξιωματικό ρατσισμό. Είναι μια ιστορία για την Κροκοντίλ και τις φολιδωτές της εξαρτήσεις, Είναι μια ιστορία για τις νεότοκες, αστικές παρορμήσεις. Είναι μια ιστορία για την ανθρώπινη αναπνοή και την ηδονή της μονογαμίας. Είναι μια ανθρώπινη, ερωτική ιστορία χωρίς τη σαρκική σκουριά. Μια ασπρόμαυρη ταινία που η μουσική της ξεθυμαίνει προτού προλάβει το τελευταίο αντίο να μετατραπεί σε σκληρή ανάμνηση.