Προσωπικά τεκμήρια μιας συλλογικής διάψευσης

Η διετία 2015-2016 διαθέτει ιστορική πυκνότητα δεκαετιών. Μια μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού έκανε άλμα χειραφέτησης από τον μνημονιακό ζυγό. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε το πρώτο αριστερό κόμμα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση χώρας στην Ευρώπη. Ένα μοναδικό πείραμα ελπίδας και κοινωνικής σωτηρίας φάνηκε να μπαίνει σε εφαρμογή.

Οι «εταίροι-δανειστές» δημιούργησαν μια πρωτοφανή κατάσταση πολιτικής και οικονομικής πολιορκίας. Στον αντίποδα, ο λαός εξόπλισε την κυβέρνησή του με την τεράστια δύναμη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Η ηγεσία της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ εξαέρωσε αυτή τη δύναμη με μια καταστροφική συνθηκολόγηση. Το Τρίτο Μνημόνιο αποδεικνύεται κυριολεκτικά η ανατροπή μιας ανατροπής: Ξηλώνει μεθοδικά τις λίγες φιλολαϊκές «μονομερείς» ρυθμίσεις της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Συντρίβει την ελπίδα που κινητοποίησε μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Μονιμοποιεί την αποικιοποίηση της χώρας και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και θεσμοποιεί τη –μοναδική στον κόσμο– «απαγωγή» των δημοσίων εσόδων. Διασύρει τις ιδέες της Αριστεράς, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά διεθνώς. Επιχειρεί, προπαντός, να εδραιώσει το νεοφιλελεύθερο αξίωμα «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ».

Με τη φιλοδοξία να αποκρούσει αυτό το επικίνδυνο και ανιστόρητο δόγμα, το βιβλίο προσθέτει τα προσωπικά τεκμήρια της Νάντιας Βαλαβάνη γι’ αυτή τη γλυκόπικρη διετία, τόσο από την ολιγόμηνη υπουργική της θητεία όσο και μετά, στον άνισο αλλά αναγκαίο αγώνα να κρατηθούν ανοιχτά το παράθυρο της ελπίδας και η πόρτα της ιστορίας.