Το χειμέριο ρούχο είναι το ρούχο της γέννησής μας.
Στο σώμα μας η γεωγραφία της ζωής μας. Τα μονοπάτια και οι δρόμοι που οδηγούν σε κείνο που όρισε το πεπρωμένο. Το τέμπλο των παθών μας.
Πληγή και Άνοιξη μαζί, η ύλη μας. Ο χρόνος αόρατος συνοδοιπόρος της φθοράς μας. Κι εμείς κάποτε δραστήριοι μαχητές κι άλλοτε μοναχικοί παρατηρητές της ζωής φοράμε το παιδικό μας ρούχο που ο χρόνος το βαραίνει και του δίνει την όψη του χειμέριου, της φθοράς.
Εκείνο το παιδικό μας ρούχο που υψώνεται μεσίστιο στο μεσαίο κατάρτι της ζωής μας για να βρει τελικά τη γη του χειμώνα.
