Μπροστά η Φιλίτσα και πίσω εγώ, ανηφορίσαμε για το σπίτι.

Δεν βγάλαμε μιλιά σ’ όλο τον δρόμο γιατί ένα πράγμα μόνο ήταν να πούμε κι αυτό δεν θα το λέγαμε ποτέ ο ένας στον άλλον, ποτέ πια όσο ζούσαμε, και πράγματι, ποτέ δεν το ’παμε. Μας έφτανε που, όταν θα ξημέρωνε η μέρα και θα πηγαίναμε στον μπακάλη με το δελτίο, θα παίρναμε τρεις μερίδες ψωμί κι όχι δύο […].

Τίποτ’ άλλο δεν θυμάμαι από κει και πέρα.

Ζήσαμε.

Στην περίοδο της γερμανικής κατοχής στην Αθήνα, εκτός απ’ τον ίδιο τον κατακτητή, οι ήρωες των δέκα ιστοριών αντιμετωπίζουν κι έναν διαφορετικό εχθρό: Κάτω απ’ το κράτος της πείνας και του τρόμου, απειλείται η συλλογική ηθική υπόσταση. Βλέπουν να καταλύεται γύρω τους ό,τι συνιστά την έννοια του «ανθρώπινου». Βλέπουν τους γύρω ή και τον εαυτό τους να οπισθοδρομούν σε βαθμίδες πρωτογονικές.

                Επιβίωσαν.

                Το τίμημα της επιβίωσης το κράτησαν μέσα τους, ένα μυστικό που το βάρος του συνόδευσε την υπόλοιπη ζωή τους. Για να μπορέσουν να συνεχίσουν, άλλοι χρειάστηκε να το ξεχάσουν, άλλοι να το ξορκίσουν, άλλοι να το ανασκευάσουν.

Ε.Χ.

***

Η Ελισάβετ Χρονοπούλου γεννήθηκε το 1961 στην Αθήνα. Σπούδασε κινηματογράφο. Από το 1985 εργάζεται ως σκηνοθέτις, σεναριογράφος και μοντέζ. Έχει σκηνοθετήσει τις κινηματογραφικές ταινίες: Μικρή Άρκτος (2015), Ο Αννίβας προ των Πυλών (2011), Ένα τραγούδι δε φτάνει (2003), Χτες το απόγευμα (1998), Να που γίνεται (1995). Από τις τηλεοπτικές σκηνοθεσίες της ξεχωρίζει το ντοκυμαντέρ Πολιτικός εγκλεισμός στην Ελλάδα του 20ού αιώνα (Παρασκήνιο, ΕΡΤ 1998).

                Από τις εκδόσεις Πόλις κυκλοφορεί επίσης το βιβλίο της Φοράει κοστούμι.

στο εξώφυλλο, έργο της Κατερίνας Στεφανιδάκη: Παράθυρα (κάρβουνο σε χαρτί, 2008)