Τα συναισθήματα που ένιωσε η Δέσποινα όταν τους είδε ένα κουβάρι στο διπλό κρεβάτι –η αηδία, η ντροπή–, της έδιναν την αίσθηση ότι η ίδια ήταν βρόμικη. Επειδή μόνο και μόνο ανήκε στο ανθρώπινο είδος. Ήθελε να μπει σε μία μπανιέρα να τρίβεται με το σφουγγάρι και το σαπούνι με τις ώρες. Και να ξεπλένεται με άφθονο νερό να φύγει η μπόχα...
Σε άλλο χρόνο, ο Παύλος βρήκε τη Λέλα καθισμένη στο κρεβάτι τους να κλαίει, είχε ντυθεί. Δεν είχε τη δύναμη να τον κοιτάξει ή ν’ αρθρώσει κάποιες λέξεις. Σήκωσε το περίστροφο, της έριξε τρεις φορές. Την ώρα που περνούσε την πόρτα της αυλόπορτας και έφευγε ο Κίμωνας, βάζοντας τις κάλτσες του στην τσέπη. Άκουσε τους πυροβολισμούς και δε σκέφτηκε καθόλου να επιστρέψει. Όταν το πλοίο βυθίζεται, πρώτα το εγκαταλείπουν τα ποντίκια!
Ένοχα μυστικά, πάθη, λάθη και παράτολμες ενέργειες συμπλέκονται και νοηματοδοτούν τις ζωές ανθρώπων που γίνονται ήρωες ενός μυθιστορήματος γεμάτου ένταση και μαγεία.