Πρόθεση του συγγραφέα είναι να προβάλλει την άλλη όψη του νομίσματος, αυτήν που η προπαγάνδα των Αθηναίων άφησε σκόπιμα στο σκοτάδι. Υποστηρίζεται ότι οι δραματικές θεατρικές παραστάσεις δεν σχετίζονταν τόσο με τον οίνο και τον Διόνυσο της αμπέλου, όσο κυρίως με τους μεταλλωρύχους-μεταλλουργούς και τον προστάτη θεό τους Διόνυσο. Τα πάθη τους στα ορυχεία ήταν παρόμοια με τον θάνατο και την επιφάνεια του θεού. Κατέρχονταν στα βάθη της Γης και ανέβαιναν στην επιφάνειά της σαν τα φίδια. Οι απώλειες από τυχαία γεγονότα στις στοές των ορυχείων αποτελούσαν κανόνα στην καθημερινή τους απασχόληση. Ένας μόνο θεός μπορούσε να εκφράσει με τον καλύτερο τρόπο τον θρήνο από τις απώλειες και τα παθήματα των εργαζομένων στα βάθη της Γης. Έτσι ο Διόνυσος έγινε ο πάτρωνάς τους.

Με λεπτομέρειες που ερευνούν πολλές και διάφορες πτυχές από τις θρησκευτικές και λατρευτικές πεποιθήσεις των μεταλλωρύχων-μεταλλουργών ταξινομημένες σε 11 Κεφάλαια, ο ερευνητής μπορεί να διακρίνει με ανατρεπτική ματιά πόσο δεμένα είναι τα θεατρικά δράματα και ο χορός με τις εργασίες, την ενδυμασία, την διατροφή και την αναγκαία χρήση όπιου από αυτήν την επαγγελματική ομάδα.

Οι Δελφοί, η Κέα, η Σίφνος, η Τήνος, η Σικυώνα, η Κόρινθος, η Elba, η Ischia, οι Pithecousses, τα Ελευσίνια δρώμενα, τα μυστήρια και η ονομασία του όρους «Λαύρειον» (που τώρα για πρώτη φορά ετυμολογείται διαφορετικά από την παραδοσιακή άποψη), αποδεικνύουν την άμεση σχέση με τον Διόνυσο (όχι του οίνου) και των μεταλλωρύχων-μεταλλουργών.

Ένα Λεξιλόγιο τεχνικών όρων της αρχαίας εξόρυξης και της μεταλλουργίας στην ελληνική γλώσσα συμπληρώνει την μελέτη αποδεικτικά, ενώ οι μύθοι για τα τέρατα που απειλούσαν την ζωή των μεταλλωρύχων-μεταλλουργών, όπως διατυπώθηκαν και κωδικοποιήθηκαν στην ελληνική Μυθολογία, ερμηνεύονται τώρα εντελώς διαφορετικά και αποκτούν άλλες διαστάσεις στον Μεσογειακό κόσμο.

Το βιβλίο συνοδεύει λεπτομερές Ευρετήριο και περίληψη στα αγγλικά.