Στήν "Αὐτοπροσωπογραφία τοῦ λευκοῦ" ὁ Χάρης Βλαβιανός, ἑπτά χρόνια µετά τήν τελευταία του ποιητική κατάθεση, ἐπανέρχεται, µέ βλέµµα ἀνανεωµένο, σέ γνώριµους τόπους τῆς ποίησής του, διευρύνοντας ἀκόµη περισσότερο τό πεδίο τῶν στοχαστικῶν καί γλωσσικῶν του ἀναζητήσεων. Ὁ ἀπωλεσθείς παράδεισος τοῦ ὁριστικά χαµένου ἀλλά ἐξακολουθητικά ἀναζητούµενου νοήµατος, ἡ ἐπισφάλεια τῶν λέξεων ἐνώπιον τοῦ τραύµατος τοῦ παρελθόντος, ἀλλά καί ἡ ἀδυναµία ἐπικοινωνίας στίς καθηµερινές ἐπαφές, ἡ διακειµενικότητα ὡς καταστατική συνθήκη τῆς ποιητικῆς γραφῆς, ὁ ποιητής ὡς κρίκος µιᾶς µακρᾶς ἁλυσίδας ἑτερόκλητων προγόνων τῆς ἐγχώριας όσο καί ἐν γένει τῆς δυτικῆς λογοτεχνικῆς παράδοσης εἶναι ζητήµατα πού διατρέχουν, φανερά ἤ ὑπογείως, καί τίς πέντε ἑνότητες τῆς συλλογῆς.
Ὁ ἀναγνώστης ἔρχεται ἔτσι σέ ἐπαφή µέ τό λευκό σέ όλες τίς ἀποχρώσεις καί ἐντάσεις του – τό τυραννικό λευκό τῆς ἄγραφης σελίδας, τό ἐναγώνιο λευκό τῆς σιωπῆς, τό βουβό λευκό τοῦ πένθους, τό θαµπό λευκό τῆς µνήµης, τό λευκό ὡς σύµβολο λύτρωσης καί ἐλπίδας, ὡς σηµεῖο ἀναγέννησης.