Δεν φιλοδοξώ με τα γραφτά αυτά να δώσω "το στίγμα της γενιάς μου". Η ταλαίπωρη, ανερμάτιστη γενιά μου, η γενιά που μεγάλωσε μετά τη μεταπολίτευση χαμένη μέσα σε ανακατατάξεις και κοινωνικά μπερδέματα, δεν έχει στίγμα.
Όταν συνειδητοποιήσαμε τον εαυτό μας ή τουλάχιστον όταν το επιχειρήσαμε, τίποτα δεν είχε μείνει όρθιο, είχε φτάσει το τέλος της αυταπάτης. Δεν έμενε λοιπόν παρά να ψάξουμε το σχήμα της επιβίωσής μας χωρίς αξίες και προσανατολισμούς.
Κάποιοι τα κατάφεραν να ενταχτούν στη νέα εποχή. Δεν τους κακίζω. Σεβαστό ό,τι μπορεί να στηρίξει τον άνθρωπο να ζήσει. Αρκετές φορές μάλιστα, σε χαλεπούς καιρούς, ομολογώ ότι τους ζήλεψα. Ανώφελα ωστόσο, αφού όσες φορές προσπάθησα συνειδητά να πιστέψω σε κάτι δεν τα κατάφερα.
Ανήκω φαίνεται στη μειοψηφία των ουτοπικών που είναι προδιαγραμμένοι να ζουν δίχως στήριγμα και να ωριμάζουν αργά και οδυνηρά μόνο μέσα από την προσωπική τους ιστορία. Αυτών που συνειδητοποίησαν το αμετακίνητο του κόσμου τούτου και, μετά από πολλές μεταπτώσεις σχετικά με "το βασικό φιλοσοφικό πρόβλημα", αποφάσισαν συνειδητά να ζήσουν.
Σκέφτομαι λοιπόν πως κάποιες λέξεις, ήχοι, σχήματα και λίγες αισθήσεις που περίσσεψαν από την εποχή που δεν ξέραμε πως όλα είναι ανώφελα, αποτελούν όργανα επιβίωσης, σαν τα καραβάκια που φτιάχνουν οι φυλακισμένοι.
Σ` αυτούς τους φυλακισμένους, που είναι όμως αποφασισμένοι να επιζήσουν με κάποιο τρόπο, ανήκουν αυτά τα ποιήματα.