Ο σκη­νο­θέ­της τού «Κιέ­ριον», συ­νε­χί­ζο­ντας τη σπου­δή πά­νω στην πο­λι­τι­κή βί­α, ε­πι­λέ­γει την πο­λυ­σή­μαντη και κα­θο­ρι­στι­κή για τον ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­σμό ε­πο­χή του νε­ο­πλα­τω­νι­σμού, προ­κει­μέ­νου να διευ­ρύ­νει τον προ­βλη­μα­τι­σμό πά­νω στους ό­ρους, τις με­θόδους και τη στρα­τη­γι­κή της τρο­μο­κρα­τί­ας και της βί­ας, αλ­λά αυ­τή τη φο­ρά εστιά­ζει στον πυ­ρή­να της με­τα­φυ­σι­κής θε­με­λί­ω­σης της τρο­μο­κρα­τί­ας στον δυτι­κό κό­σμο. Η νε­ο­πλα­τω­νι­κή πε­ρί­ο­δος, ι­διαί­τε­ρα η τε­λευ­ταί­α της φά­ση, δεν εί­ναι α­πλώς μια γό­νι­μη πε­ρί­ο­δος της φι­λο­σο­φι­κής σκέ­ψης, με τους ε­ξέ­χο­ντες εκ­προ­σώ­πους της Πρό­κλο, Ι­σί­δω­ρο, Δα­μά­σκιο κ.ά., αλ­λά κυ­ρί­ως εί­ναι η τε­λευταί­α γραμ­μή α­ντί­στα­σης της ελ­λη­νι­κής σκέ­ψης στην ε­πέ­λα­ση του μεσ­σια­νι­σμού, ο ο­ποί­ος ε­πι­δό­θη­κε στη συ­στη­μα­τι­κή ε­ξά­λει­ψη των ελ­λη­νι­κών ιε­ρών και κει­μέ­νων. Εί­ναι η κρί­σι­μη και με­τα­βα­τι­κή ε­πο­χή του 5ου-6ου αιώ­να, μια ε­πο­χή γνω­στή και συ­στη­μα­τι­κά α­πα­ξιω­μέ­νη, κα­τά την ο­ποί­α ε­πι­χει­ρεί­ται και ε­δραιώ­νε­ται τε­λε­σί­δι­κα ο θε­με­λιώ­δης με­τα­σχη­μα­τι­σμός: η δια­γρα­φή του ελ­λη­νικού πο­λι­τι­σμού και η κρα­ταί­ω­ση του θε­ο­κρα­τι­κού μεσ­σια­νι­σμού σε ό­λες του τις μορ­φές.

Η νου­βέ­λα Δέ­κα και ο­κτώ ε­πι­χειρή­μα­τα για την αιω­νιό­τη­τα του κό­σμου, ό­πως και το υ­πό­λοι­πο κι­νη­μα­τογρα­φι­κό και θε­ω­ρη­τι­κό έρ­γο του σκη­νο­θέ­τη και συγ­γρα­φέ­α, θέ­τει εν πα­ρεν­θέσει τον πο­λι­τι­κό και θρη­σκευ­τι­κό μεσ­σια­νι­σμό, για να α­να­λά­βει και να ε­πεξερ­γα­σθεί μια α­μι­γώς ελ­λη­νι­κή α­νά­γνω­ση του κό­σμου, που δεν εί­ναι άλ­λη α­πό το «ξέ­φω­το» (ου­μα­νι­σμός και δια­φω­τι­σμός) που διά­νοι­ξαν οι προ­σω­κρα­τι­κοί, κα­τα­λή­γο­ντας στους τε­λευ­ταί­ους με­γά­λους στο­χα­στές του συ­κο­φα­ντη­μέ­νου νε­ο­πλα­τω­νι­σμού.