Τα Οιστρογόνα αποτελούν ένα ταξίδι στο χάος. Ποίηση βαθιά αυτοβιογραφική και τρεμάμενη σαν το ανθρώπινο είδος. Ένα ανθρώπινο είδος –που η δημιουργός ευελπιστεί– στον παρόντα τόμο να βρει μία συνοδοιπόρο.
ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ
Όπως ο λύχνος που σβήνει μονάχος του
σαν σώσει το λάδι, μη λησμονήσεις ποτέ
πόσο για σένα, ναι, μόχθησα.
Περασμένος και συ, όπως θα υπάρξουμε όλοι·
και ούτε η γη θα μας αλλάξει ούτε η θάλασσα
μα ένας όρκος επάνω στο φεγγάρι·
που θα μας πάει πιο γρήγορα από εκατό
φωτισμένα αστέρια που λάμπουν
σαν τα μάτια αισχρού δολοφόνου.
