«Έβαλε την καφετιέρα στην πρίζα και τέντωσε ανόρεχτα τα χέρια της. Διέσχισε ράθυμα τον χώρο του σαλονιού μέχρι τον διθέσιο καναπέ, καθώς το αχνό γουργούρισμα της μηχανής του καφέ τύλιξε το άδειο δωμάτιο, όπως ένα μάλλινο σάλι πέφτει απαλά σε κυρτούς ώμους, όπως μια νιφάδα χιονιού κάθεται σιωπηλά στην κορφή ενός πεύκου, όπως η νύχτα έρχεται αθόρυβη και σε πιάνει, μια μέρα, εντελώς εξ απροόπτου».

Ιστορίες για την ύπαρξη κάποιου παράλληλου σύμπαντος, τη σχετικότητα της πραγματικότητας, τον χρόνο ή την άβυσσο που μας χωρίζει απ’ όσα αγγίζουμε ή ακούμε, την εγγύτητα που μας ενώνει με όσα δεν βλέπουμε. Ένα απέραντο κενό που έχει το πλάτος ενός πεζοδρομίου εισβάλλει στα σώματα κι ο αέρας σταματά να έχει υπόσταση. Και δεν μπορεί κανείς, παρά να αναρωτηθεί: Μετριέται, άραγε, η απόσταση;