ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ Ο ΦΕΡΝΤΙΝΑΝ ΡΑΒΙΝΕΛ επιστρέφει στη σύζυγό του Μιρέιγ, που τον περιμένει υπομονετικά στο σπίτι. Αλλά ο Φερντινάν έχει και μια ερωμένη, τη Λουσιέν, φιλόδοξη γιατρό. Μαζί οι δυό εραστές καταστρώνουν ένα φονικό σχέδιο. Πνίγουν τη Μιρέιγ, αλλά το πρωί, προτού ανακαλυφθεί το «ατύχημα» του θανάτου της, το πτώμα εξαφανίζεται, και έτσι αρχίζει η αποσάρθρωση του σχεδίου του Φερντινάν – μαζί και της λογικής του...
Βιβλίο απανωτών καρδιακών προσβολών : Έτσι έχουν χαρακτηριστεί οι Διαβόλισσες, που θεωρούνται κλασικό νουάρ μυθιστόρημα –χωρίς να έχουν χάσει ούτε γραμμάριο από τη σκοτεινή γοητεία τους–, ένα βιβλίο «απίστευτα νεωτερικό», με «τέλεια ίντριγκα» και «ένταση που ώς το τέλος δεν κάνει ούτε στιγμή εκεχειρία».
Στις Διαβόλισσες εμφανίζονται για πρώτη φορά μερικά από τα χαρακτηριστικά στοιχεία της ανατρεπτικής πεζογραφίας των Μπουαλώ και Ναρσεζάκ : το τριγωνικό μοτίβο, το επαρχιακό και μικροαστικό σκηνικό, το κίνητρο ενός δράστη που βασανίζεται από τύψεις και φόβο, η συνάφεια αθωότητας και ενοχής, και ιδιαίτερα η αντιστροφή των ρόλων : Σε ένα πραγματικό σπιράλ τρόμου, ο δολοφόνος γίνεται θύμα κυνηγημένο από αυτήν που δεν υπάρχει πια – τη γυναίκα που ξέρει ότι σκότωσε. Όπως συμβαίνει και στα καλύτερα μυθιστορήματα του Σιμενόν, αυτό που έχει σημασία εδώ είναι η προοδευτική απώλεια εκ μέρους του πρωταγωνιστή της αντίληψης της πραγματικότητας, το βύθισμά του, όλο και σφοδρότερο, στην ιλιγγιώδη αγωνία και τον τρόμο, όπου οι παραληρηματικές ιδέες του συγχέονται με αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας και μια διάχυτη αίσθηση ανικανότητας. Δεν είναι τυχαίο που ο Francis Lacassin (σεναριογράφος πολλών τηλεοπτικών διασκευών του Μαιγκρέ και βαθύς γνώστης του Σιμενόν) έγραψε ότι χάρη στους Μπουαλώ και Ναρσεζάκ «Το αστυνομικό μυθιστόρημα χωρίς αστυνόμους έχει γίνει μια τραγική παραλλαγή των σύντομων αστυνομικών μυθιστορημάτων». Τα βιβλία του συγγραφικού διδύμου ενέπνευσαν μεγάλους σκηνοθέτες όπως τον H.G. Clouzot με τις Διαβόλισσες και τον Alfred Hitchcock με τον Δεσμώτη του Ιλίγγου (Vertigo).
Οι PIERRE BOILEAU και THOMAS NARCEJAC, γεννημένοι αντίστοιχα το 1906 στο Παρίσι και το 1908 στο Ροσφόρ, συναντιούνται το 1948 και αποφασίζουν να ενώσουν τις πένες τους για να γράψουν «κάτι διαφορετικό».
Και οι δύο ατομικά είχαν ήδη πολλά μυθιστορήματα στο ενεργητικό τους : Ο Πιὲρ Μπουαλώ, χάρη στη συνεργασία του με διάφορες εφημερίδες και πολλα περιοδικά, ήταν πλέον καθιερωμένος συγγραφέας βιβλίων μυστηρίου, ένα απὸ τα οποία, το Le Repos de Bacchus, πήρε το Βραβείο Μυθιστορήματος Περιπέτειας το 1938. Ο Τομά Ναρσεζὰκ ήταν συγγραφέας παστὶς και αστυνομικών μυθιστορημάτων, προτού λάβει, όπως και ο συνάδελφός του, το ίδιο βραβείο το 1948 για το βιβλίο του La Mort est du voyage. Μετά τη συνάντησή του, το συγγραφικό δίδυμο ξεκίνησε μια επιτυχημένη και μεγάλη συνεργασία που καθόρισε σε βάθος το αστυνομικό είδος, τοποθετώντας την ψυχολογία στην καρδιά των μυθιστορημάτων τους.
Έπειτα από μια κάπως αργή εκκίνηση, το δίδυμό τους επιβάλλεται με το συγγραφικό όνομα Boileau-Narcejac. Το 1952 δημοσιεύουν τις Διαβόλισσες (Εκείνη που δεν ήταν πιά), που θα διασκευαστούν για τον κινηματογράφο δύο χρόνια αργότερα από τον Henri-Georges Clouzot με τίτλο Les Diaboliques. Την ίδια χρονιά εκδίδεται το D’entre les morts, η ιστορία του οποίου συγκλονίζει τον Χίτσκοκ και του εμπνέει τον Δεσμώτη του ιλίγγου (Vertigo) με τον James Stewart και την Kim Novak. Τα μυθιστορήματα που γράφουν μαζί συνεχίζουν να κάνουν μεγάλη επιτυχία : Les Magiciennes, Les Louves, Le Mauvais œil, Carte vermeil, Maléfices, J’ai été un fantôme, ...Et mon tout est un homme κ.λπ. Δημιουργούν επίσης έναν λογοτεχνικό ήρωα για παιδιά : τον ατρόμητο Sans-Atout.
Τα έργα τους διασκευάστηκαν πολλές φορές για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο από σπουδαίους σκηνοθέτες, και οι δυο τους καθιερώθηκαν ως μαιτρ των μυθιστορημάτων αγωνίας.
Επί σαράντα χρόνια έμειναν στην κορυφή των συγγραφέων του γαλλικού αστυνομικού μυθιστορήματος, το οποίο και ανανέωσαν εκ βάθρων, εμβολιάζοντάς το με θέματα της λογοτεχνίας του φανταστικού.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ
Σκηνή από την κινηματογραφική ταινία Les Diaboliques του Henri-Georges Clouzot, 1955.
