Πτώματα ζώων σε αποσύνθεση, καφέ πολυτελείας,
μια Διαβολογυναίκα Γυμνή και καταστερωμένη,
θύελλες στα μάτια των Ανδρών και οι Αθάνατοι
με τσίγκινα κουτάκια μπύρας στο χέρι…

Τα σπλάχνα των Ποιητών είναι το Φρούριο,
μ’ όλη την αποθηκευμένη Βία να κουρνιάζει.

Σιλουέτες παρακμιακές, που τίποτα δεν μισούν
και τίποτα δεν λατρεύουν.

Κι ένας θάλαμος γεμάτος μωρά,
Μπλε-Κόκκινα-Πράσινα-Μαύρα-Κίτρινα.

Μα όλα τα χρώματα από μπογιές πλαστικές.
Το βράδυ οι Γυναίκες τα ’πλεναν πέρα στο Ποτάμι όλες ΜΑΖΙ και ΜΟΝΕΣ. Και τ’ άλλο πρωί οι Υπεύθυνοι τα ξανάβαφαν. Κι ο εφιάλτης δεν θα ’χε ποτέ ΤΕΛΟΣ!

Οι εμμονές είναι στη φορά των πτηνών…

Είναι ο Άνθρωπος που έγινε «Ανιστορικός» ή
οι κατηγορίες που παρήγαγε για να περιγράψει το ΕΓΩ του;

Τι σημασία έχει!

Η Γη, όπως και να ’χε, θα καταχτιόταν…