«Δεν υπάρχει τίποτα πιο μαγικό και όμορφο από τις αράδες που σχηματίζονται πάνω στο χαρτί. Μόνο αυτό υπάρχει. Μόνο αυτό υπήρχε πάντα».
Eπιστολές που ο Τσαρλς Μπουκόβσκι γράφει από τη νεαρή του ηλικία το 1945 και έως το 1993, έναν χρόνο πριν από τον θάνατό του, και απευθύνει σε εκδότες, επιμελητές, φίλους και συναδέλφους του συγγραφείς. Ασυμβίβαστος απέναντι στους παραλογισμούς της ζωής και της τέχνης, μιλά με ανελέητη ειλικρίνεια για τον μόχθο της γραφής.
Ένα βιβλίο αιχμηρό, οδυνηρό, αλλά και συχνά ξεκαρδιστικό· ένας απολαυστικός συνδυασμός του χαρακτηριστικού κυνισμού του Μπουκόβσκι με το συγγραφικό του χάρισμα, που τον ανέδειξε σε σημαντικό συγγραφέα του εικοστού αιώνα, και με το πάθος του, που τον έχει αναγάγει σε σύμβολο αντικομφορμισμού. Πρόκειται για τον Μπουκόβσκι στα καλύτερά του: είναι ευφυής και πνευματώδης, βαθιά συγκινητικός και ανυποχώρητος στις απόψεις του.
«Δεν ξέρω ακριβώς πώς δουλεύει. Εννοώ πως τώρα δε γράφω και πολύ καλύτερα απ’ ό,τι έγραφα πριν από δεκαετίες, τότε που πεινούσα του θανατά σε κάτι μικρά δωμάτια και στα παγκάκια του πάρκου και στα φτηνά μοτέλ, τότε που παραλίγο να χάσω τη ζωή μου στα εργοστάσια ή στο ταχυδρομείο. Η αντοχή παίζει κάποιον ρόλο: έχω επιβιώσει σε αντίθεση με πολλούς από τους εκδότες που με απέρριψαν... Αν υπάρχει κάποια διαφορά στη γραφή μου, είναι ότι τώρα πια διασκεδάζω περισσότερο όταν γράφω».