Η καθημερινή ζωή στην Ελλάδα δεν κυριαρχείται από έναν άτεγκτο ορθολογισμό, από τον οποίο άνθρωποι σαν τον Σπυρίδωνα Φέγγο δε Βιτ προσπαθούν να διαφύγουν. Αντίθετα, ταλαιπωρείται σε ένα πανίσχυρο σύμπλεγμα από παραλογισμούς, ψέματα και διαφανείς σοφιστείες. Συνεπώς, η αναγκαία διαφυγή εκφράζεται κυρίως με τη σάτιρα, τη χλεύη και έναν ισοπεδωτικό, αυτοκαταστροφικό κυνισμό. Αυτό τον κλόνιζε, αλλά ποτέ δεν τον έπεισε απόλυτα. Ίσως μάλιστα να ενίσχυσε την εκτίμησή του για τις εξαιρέσεις: τον Μποστ, τον Πάνο Κουτρουμπούση, και τον ελάχιστα γνωστό Νίκο Δαμίγο.

Όπως όμως και να έχει η παράδοση του παιγνιώδους και του παραλόγου στην Ελληνική γραμματεία, η δημόσια εμφάνιση αυτών των στίχων μπορεί ασφαλώς να θεωρηθεί μια μικρή προσφορά σε ένα βωμό που δεν ελκύει συχνά προσφορές σ’ αυτόν τον τόπο. Ο Σπυρίδων Φέγγος δε Βιτ υιοθετεί τη μορφή των limericks, αυτής της απλούστατης φόρμας που είναι γηγενής στα Βρετανικά νησιά, και ποτέ δεν ευδοκίμησε έξω από αυτά. Αν και συνήθως υιοθετεί το παραδοσιακό εφαλτήριο της στερεότυπης αρχής, δεν περιορίζεται πάντοτε στο βασικό σχήμα των πέντε στίχων. Επίσης, αποφεύγει εντελώς τα βωμολοχικά και σεξουαλικά στοιχεία που είναι συνηθισμένα στο είδος, προτιμώντας τον αθώο τύπο που καλλιέργησε ο Edward Lear — και ακολούθησε παλαιότερα στα ελληνικά, ο Σεφέρης στα Ποιήματα με ζωγραφιές σε μικρά παιδιά.
(Από το προλογικό σημείωμα «Δυο λόγια» του Πρόδρομου Ιωαννίδη.)