Τι γίνεται όταν η αλήθεια δεν είναι αυτό που περίμενες;

Είμαι βέβαιος ότι η ερώτηση αυτή σε έκανε να σκεφτείς αρνητικά τη συνέχεια.

Μάλλον γιατί βιάστηκες και η βιασύνη σε καταδίκασε. Εμένα να δεις.

Ένιωσα πώς είναι πραγματικά να νιώθεις και απαρατήρητα το προσπέρασα.

Επέτρεψα στη βιασύνη και τα παράγωγά της να κατακτήσουν τα εδάφη της ακρίβειας και της ευαισθησίας μου, αβίαστα, και έβλεπα τον κινητό ορίζοντα της συνείδησής μου, αργόσυρτα, να καθετοποιείται. Αν, ένα πράγμα είναι σίγουρο σε αυτόν τον κόσμο, τότε είναι σίγουρα ο παραλογισμός. Το ότι όλα βαίνουν καλώς, ενώ όλοι γνωρίζουμε τι όντως συμβαίνει, όχι μόνο το παραβλέπουμε, αλλά και το προσποιούμαστε και πείθουμε τους εαυτούς μας από μικρά, πολύ μικρά ψέματα έως τις πράξεις, με αποτέλεσμα να πραγματώσουμε ένα εγώ που δεν έχουμε την ελάχιστη ιδέα τι πρεσβεύει και ουδεμία σχέση έχει με αυτό που φανταζόμαστε ότι αντιπροσωπεύουμε.

Αν ρώταγες εμένα το τι πρέπει να κάνουμε, θα απάνταγα να βρεις ένα μέτρο σύγκρισης, μία ιδέα, ένα συναίσθημα, μία κατάσταση, μία έννοια ή ένα πρόσωπο.

Να το στεγάσεις στη γροθιά σου και να το χαράξεις στην καρδιά σου.

Αναγνώρισε τη μονάκριβη αξία που κείτεται μέσα στη γροθιά σου αλλά και την αγάπη της καρδιάς σου.

Με τη Μοναδικότης εκλέγω να προβάλω μια εμπειρική, σύνθετη, συναισθηματική αντιληπτικότητα του έρωτα και της οργής σε συνάρτηση με τον χρόνο, με την απουσία του λογικού νου.