Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν συνιστά μια από τις πλέον χαρακτηριστικές και ταυτόχρονα ιδιαίτερες φυσιογνωμίες των χρόνων του Μεσοπολέμου. Το έργο του, με εύρος που εκτείνεται από τη θεωρία της λογοτεχνίας ώς τη φιλοσοφία και την κριτική του πολιτισμού, αντανακλά τις μεγάλες θεωρητικές και πολιτικές διενέξεις της εποχής. Στην περίοδο 1934-1940, από την οποία προέρχονται τα δοκίμια που συγκεντρώνει ο παρών τόμος, δεσπόζει η σύγκρουση με τον εθνικοσοσιαλισμό και τα πνευματικά του παράγωγα. Εξόριστος στο Παρίσι, ο Μπένγιαμιν θα προβεί σε μια ιδιότυπη σύνθεση των παραδόσεων του εβραϊκού μυστικισμού, του γερμανικού ρομαντισμού, του μαρξισμού, του νεοκαντιανισμού και της κριτικής θεωρίας. Ωστόσο η ενότητα του έργου του δεν ανάγεται σε κάποιον από αυτούς τους πόλους, όσο και αν κανείς "αναζητά την πεταλούδα στο δίχτυ πάνω στο όποιο ρίχνει τη σκιά της, καθώς φτερουγίζει πέρα δώθε".
Στον τόμο συγκεντρώνονται πολλά από τα σημαντικότερα κείμενα της τελευταίας περιόδου της ζωής του: δοκίμια για τον Κάφκα, τον Μπωντλαίρ και τους Γάλλους συγγραφείς, τον Νικολάι Λεσκόφ, την ποίηση και το επικό θέατρο του Μπρέχτ, τον Έντουαρντ Φούξ, για τη ζωγραφική και τη φωτογραφία, για την κοινωνιογλωσσολογία, το δοκίμιο-ορόσημο "Το έργο τέχνης στην εποχή της τεχνικής αναπαραγωγιμότητάς του", οι θέσεις του για την έννοια της Ιστορίας κ.ά.
