Το πρώτο κήρυγμα του Καρλ Μπαρτ στο σωφρονιστικό κατάστημα της γενέτειράς του Βασιλείας έγινε την 1η Αυγούστου 1954 και το τελευταίο στις 29 Μαρτίου 1964, οπότε και για λόγους υγείας τερματίζει την ιεροκηρυκτική δραστηριότητά του. Κατά τα χρόνια αυτά κήρυξε εκεί είκοσι οκτώ φορές. Τα κείμενα εκείνων των κηρυγμάτων συγκεντρώθηκαν σε δύο τόμους: Den Gefangenen Befreiung [Αιχμαλώτοις άφεσιν] (1959) και Rufe mich an! [Κάλεσε με!] (1965).

Γράφοντας για την εμπειρία του στο σωφρονιστικό κατάστημα της Βασιλείας, ο Μπαρτ παρατηρούσε ότι "όλα ήταν κατά κάποιον τρόπο πιο πραγματικά από ό, τι σε μια συνηθισμένη εκκλησία με τους κανονικούς χριστιανούς που συναθροίζονται εκεί". Δεν είναι διόλου τυχαίο προφανώς πως τα εβδομηκοστά γενέθλιά του ο Μπάρτ επέλεξε να τα γιορτάσει στη φυλακή, με μια λειτουργική ακολουθία και κήρυγμα.

Ο Ελβετός θεολόγος θέλει να οικοδομήσει μια ουσιαστική οικειότητα προς τους κρατούμενους. Αναφέρεται στην κατάσταση των φυλακισμένων, με τη δέουσα όμως διακριτικότητα και μακριά από κάθε ατμόσφαιρα διδακτισμού και συγκατάβασης από μία δήθεν προνομιακή θέση. Θέλει να γίνεται αντιληπτός ως ένας από αυτούς, γι` αυτό και δεν λείπουν οι αναφορές στη ζωή και τη δράση του, οι οποίες κατά κανόνα γίνονται με το χαρακτηριστικό χιούμορ του.