Εκείνος που ήθελε να επισκεφτεί τις συνοικίες του πρόχειρου έρωτα, νοίκιαζε κουβαλητές με μεγαλοπρεπή δερματοστιξία. Οι γυναίκες στη Γιοσιβάρα και στο Τατσούμι ήταν ξετρελαμένες με τους καλαίσθητα δερματοστιγμένους άνδρες. Για να μην αναφερθώ μόνο στους τυχοδιώκτες και στους πυροσβέστες. Κατά αυτόν τον τρόπο δεν καλλωπίζονταν μόνο απλοί πολίτες, αλλά και μερικοί Σαμουράι. Στις συναντήσεις τατουάζ που διοργανώνονταν από καιρό σε καιρό έδειχναν οι συμμετέχοντες τα πολύχρωμα κορμιά τους, περηφανεύονταν για τις θαυμάσιες επινοήσεις τους, την πρωτοτυπία των σχεδίων και ασκούσαν μεταξύ τους κριτική.

Έρχονταν εκεί κι ένας νεαρός, επιδέξιος δερματοστίκτης ο Σεΐκιτσι. Όλοι τον επαινούσαν ως μεγάλο καλλιτέχνη, που δεν είχε τίποτε να ζηλέψει εάν συγκρίνονταν με έναν Τζαριπούν από την Ακασούκα, έναν Γιατσουχέι από την συνοικία Ματσουσίμα ή έναν Κονκότζιρο.

Το δέρμα πολλών ανθρώπων είχε απλωθεί σαν ολόλευκος, μεταξένιος καμβάς κάτω από την βελόνα του. Τα πιο αξιέπαινα έργα στις συναντήσεις τατουάζ προέρχονταν από το χέρι του. Εάν ο Νταρούμα Κιν ήταν γνωστός για τις φωτοσκιάσεις, αν ο Καρακούζα Γκόντα φημίζονταν για τη δεξιοτεχνία του στις πορφυρού χρώματος δερματοστιξίες, τότε ο Σεΐκιτσι ήταν γνωστός για τις αυθεντικές του συνθέσεις και τη μαγευτική καθαρότητα χάραξης των γραμμών.

Αρχικά απασχολούνταν ο Σεΐκιτσι ως ζωγράφος του Ουκιγιόε στην σχολή του Τογιοκούνη και του Κουνισάντας. Για αυτό το λόγο του είχε μείνει κάτι σαν μια ζωγραφική συναίσθηση και μια μεγάλη ευαισθησία. Αν το δέρμα κάποιου ή η εμφάνισή του δεν τον γοήτευαν δεν χρειάζονταν καν να προσπαθήσει να συνδιαλλαγεί μαζί του, τον απέρριπτε. Ως αναφορά τη σύνθεση και την τιμή του έργου θα έπρεπε ο πελάτης να ασπαστεί ολοκληρωτικά τις προτιμήσεις του καλλιτέχνη και επιπλέον θα έπρεπε να υπομένει έναν ή και δύο μήνες ολόκληρους, τους σχεδόν αφόρητους πόνους που προκαλούσε η βελόνα του. [...]