Οι εκδόσεις μας, για την επικείμενη επέτειο των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, έχουν την τιμή να παρουσιάσουν στους αναγνώστες το αριστουργηματικό έργο της Σίτσας Καραϊσκάκη "Μπάϋρον, πέθανε με την Ελλάδα στην καρδιά", το οποίο εκδόθηκε πρώτη φορά το 1971, για την τότε επέτειο των 150 χρόνων από την Επανάσταση, και βραβεύτηκε δύο χρόνια μετά, με το χρυσό μετάλλιο της Διεθνούς Ακαδημίας Lutèce, των Παρισίων. Πρόκειται για μια διαφορετική αφήγηση της ιστορίας του Λόρδου Βύρωνα, γεμάτη ενδιαφέρον και πρωτοτυπία, χρωματισμένη από τη γλαφυρή πένα της συγγραφέως, η οποία στο πρόσωπό του τιμά τον μαχητή εκείνο μιας Μεγάλης Ιδέας, για την οποία αγωνίζεται σε μια ξένη πατρίδα. Ο πρόλογός της παρουσιάζει συνοπτικά το πνεύμα του σπουδαίου έργου της: "Η Ιστορία δεν είναι κάτι το στατικό, κάτι το πεθαμένο. Ζει και εξελίσσεται. Η φυσιογνωμία της μπορεί να αλλάξει με την αλλαγή των εποχών, την αλλαγή της νοήσεως και των θεωριών. Με τον ίδιο τρόπο και η αξιολογία μιας μεγάλης μορφής, που έδωσε τη σφραγίδα στην εποχή της. Στην ιστορία μένουν μονάχα μερικές κολόνες αμετακίνητες, που μας δείχνουν το δρόμο, για να μη χαθούμε μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου. Ο χρόνος αλλάζει την έννοια των λέξεων και την αξία γεγονότων στης ιστορίας το βάδισμα. Όλο και ρωτά κάθε εποχή για την αποστολή μεγάλων μορφών υπό το πρίσμα νέων ορισμών και αντιλήψεων της ζωής. Απαιτεί μια νέα αξιολόγησι της ζωής και των πράξεων ενός μεγάλου ανδρός ή την καλύτερη τοποθέτησι ενός ιστορικού γεγονότος. Ο Μπάϋρον ήταν ένας από τους πρώτους, που είδε να έρχεται το μέλλον, το οποίο ζούμε σήμερα σαν παρόν. Ήταν ένας προφήτης, ένας Μεσσίας, όπως τον ονόμασε ο Παλαμάς. Η ύπαρξί του είναι γεμάτη από μυστήριο και ηρωισμό, ένα ντοκουμέντο νέων αξιών, που έγραψε με το αίμα της καρδιάς του και το σφράγισε με τη σφραγίδα του θανάτου του. Το έγγραφο είναι αυθεντικό. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία για την αξιολόγησί του. Αυτός και οι σύγχρονοί του δεν είδανε το όνειρό του στην πραγμάτωσί του. Όμως θρυμάτισε τα είδωλα σιγά σιγά και στη νυχτιά της Ευρώπης του Σπέγκλερ άρχισε να φαίνεται η ροδαυγή. Ο Μπάϋρον είχε μια πολύ παράξενη τύχη. Άλλοι τον αγάπησαν και τον δέχτηκαν σαν άγγελο της λευτεριάς και πρώτος ο Γκαίτε. Άλλοι τον εμίσησαν με μίσος φριχτό γιατί ήθελε να ρίξει τους πεθαμένους Θεούς των και να ταράξει τη πουριτανική τους γαλήνη μέσα στην οποία ζούσαν αποχαυνωμένοι. Μέσα σ’ αυτά τα δύο αντίθετα ρεύματα έχει παραμορφωθεί και έχει αλλοιωθεί η εικόνα του χαρακτήρα του Μπάϋρον, όπως κανενός άλλου μεγάλου ανδρός. Μια φλόγα ήτανε η ψυχή του, μια φλόγα για τη λευτεριά, για κάθε είδος λευτεριάς. Μια φλόγα δυνατή, που έκαψε πρώιμα το κερί. Η φλόγα της λευτεριάς του Ελληνικού ανθρώπου από το βλαβερό ζυγό του εαυτού του και από τη βασανιστική καταπίεσι του κατακτητή. Κι αυτό είναι που ενδιαφέρει κυρίως εδώ εμάς τους Έλληνες. Φλόγα τα νιάτα, τρελλό παλληκάρι Χαρά της ζωής ή του Χάρου κοντάρι Η γυναίκα, το σπαθί και το κύμα Χαμός του αν ήταν ή και χαρά του Ορμή και θάρρος το κάθε του βήμα Δεν τον δείλιαζεν όποιος βράχος μπροστά του. Σίτσα Καραϊσκάκη"