Μπαφομέτ ονομάζεται το ειδώλιο που λέγεται πως λάτρευαν οι Ναΐτες Ιππότες (1119-1312) σε μυστικές τελετουργίες. Αιώνες αργότερα, ένας από τους «πατέρες» του Γαλλικού Εσωτερισμού, ο Ελιφάς Λεβί (1810-1875) θα επαναφέρει στο προσκήνιο την Μπαφομετική φιγούρα ως ένα μυστικιστικό ιερόγλυφο, ένα οπτικό σύμβολο δηλαδή που εικονοποιεί θεμελιώδεις ερμητικές αρχές όπως η ένωση των αντιθέτων, η συμπαντική ισορροπία, και η πνευματική εξέλιξη της ψυχής.

Πολύ γρήγορα όμως, τα κείμενα του θα παρερμηνευτούν σε τέτοιο βαθμό που το αποτέλεσμα είναι μια ολοένα αυξανόμενη παραφιλολογία που θέλει μέχρι σήμερα τον Μπαφομέτ να αποτελεί έμβλημα της λατρείας του Διαβόλου. Στο παρόν βιβλίο, ο καθηγητής θρησκειολογίας του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης Julian Strube, θέλοντας να εξακριβώσει την αληθινή σημασία του συμβόλου Μπαφομέτ, ανατρέχει στα ίδια τα κείμενα του Λεβί, εξετάζει διεξοδικά τις θρησκευτικές και πολιτικές του πεποιθήσεις και πιο συγκεκριμένα το πώς επηρέασαν τις ιδέες του ο Πνευματισμός, ο Καθολικισμός και ο ριζοσπαστικός Σοσιαλισμός.

Η έρευνα αυτή αποδεικνύει πως ο Μπαφομέτ δηλώνει πολλά περισσότερα από μια κρυπτική οπτικοποίηση της μαγικής θεωρίας του Γάλλου συγγραφέα. Είναι η προσωποποίηση μιας ευρύτερης παράδοσης που ο Λεβί υποστήριζε, αυτή της «πραγματικής θρησκείας» με πολιτικό όμως υπόστρωμα, η οποία θα συνένωνε μοναδικά θρησκεία, επιστήμη και πολιτική.