Είκοσι ήταν οι νέοι λογοτέχνες του Μικρού Πολυτεχνείου στον «ΚΗΠΟ ΜΕ ΤΑ ΜΠΟΝΖΑΪ» του 2019 και είκοσι ένας είναι τώρα με τις «ΙΣΤΟΡΙΙΕΣ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ» το 2020. Όλοι τους θήτευσαν σε εργαστήρια για το Μικροδιήγημα και νιώθω ευτυχής που μπορώ, με την ευκαιρία, να σας τους παρουσιάσω μέσα από τα «ολοδικά τους λόγια» που μιλούν ξάστερα για τα έργα τους.
Απολαύστε τους:
Η Χριστίνα Αραμπατζή γράφει κρατώντας την ανάσα της, σαν να πρέπει να διασχίσει ένα ποτάμι μεθυσμένων, για να μας πει ένα «γεια».
Η Ελευθερία Γιαννούτσου – Κερμίτση στη μεγάλη της βεράντα παρατηρεί τον ουρανό ως αργά, μετά τα μεσάνυχτα. Και τότε η γραφή της γίνεται ένας αέρας δροσερός που αρχίζει να φυσάει.
Για τον Στέργιο Κωνσταντζίκη η γραφή είναι ακτίνες του ήλιου που πέφτουνε πάνω στα μάτια μας χαρίζοντας μας για λίγο ένα χρυσό ορίζοντα, ακριβώς όπως αφήνεσαι να χαζεύεις το ηλιοβασίλεμα.
Η Γιώτα Πατήρη το λέει καθαρά πως με τα κείμενά της παίζει πάνω στη σκηνή. Κρύβει την ψυχή της. Πουλάει τον εαυτό της. Κι αυτή είναι η τέχνη της.
Η Αλίνα Τριανταφύλλου, όταν διαβάζουμε όσα γράφει, μας κάνει να νιώθουμε τα μάτια της στην πλάτη μας να ψάχνουν το γιατί.
Στην γραφή της Σεβαστής Χατζησαββίδου ο αναγνώστης σαν μαριονέτα μαγεμένη πηγαίνει και ξαναπηγαίνει. Ξανά και ξανά…
Τα κείμενα της Ειρήνης Αγαπητού αστράφτουν έτσι σαν τα μανουάλια. Ματιές που λάμπουν στο πρώτο άναμμα. Να μας κοιτάζουν ίσια χωρίς αιδώ.
Η Μαριάννα Δασκαλάκη έχει λόγο να σου κόβει την ανάσα. Για να πάνε στο διάολο οι απαγορεύσεις…
Η γραφή της Κάτιας Μαγγιώρου μέσα μας μεγαλώνει τρομακτικά και θέλουμε να μη χάσουμε ούτε στιγμή από τη ζωή της.
Ο λόγος της Φλωρεντίας Σ. Μπακομήτρου έχει το απρόσμενο της μουσικής που αναμετριέται με τη μοίρα.
Η Νταίζυ Τσιριγώτη Σερδάρη ακονίζει ξανά και ξανά τη μύτη στο μολύβι της, παίρνει χαρτί και γράφει, γράφει, γράφει. Ψιθυρίζεις προσευχές, τις αναπνέει κι έτσι ζει – υπάρχει.
Τα κείμενά του ο Γιώργος Τζηρίτης τα θέλει γυμνά σαν τα χέρια του, με μάτια κλειστά, γλυκά να σε αγγίξουν.
Ο πυρήνας της Choco Lamé μία πρόθεση, μετά την παράταξη προθέσεων: από αυτόν, με αυτόν, σε αυτόν. Για να φτάσεις στην κερένια πόλη των σκιών.
Ο Θρασύβουλος Αγγελόπουλος έχει στον λόγο του τον γραπτό μία καταπληκτική ικανότητα να αντιλαμβάνεται το βάθος, το χρώμα και τις σκιές.
Το γραπτό της Καλλιόπης Βελούδου το διαβάζεις δυνατά με μια γλύκα στο στόμα. Αντίδοτο στην πίκρα.
Τα λόγια της Μαρίας Γεωργαλά- Καρτούδη αιωρούνται αιχμηρά σαν ένα κηροπήγιο που κινείται μόνο του, κεριά λευκά, δίχως φως, λέξεις ματωμένες, κάθε μια τους έχει τη φωτογραφία μας επάνω της.
Οι ιστορίες της Σοφίας Καραγιαννοπούλου είναι λευκές, ιριδίζουσες, λαμπερές πέρλες που έπεσαν μ’ ένα συγχρονισμένο κρότο κι άρχισαν να απλώνονται για πάντα μέσα μας.
Η Ορσαλία Λαμπροπούλου γράφει στημένη στο ένα πόδι, σαν τον ερωδιό στο κανάλι έξω απ’ το παράθυρό της. Μαζί της κι εμείς! Ένα πέταγμα δρόμος είναι η κάθε της ιστορία.
Διαβάζοντάς τον μπορεί και να αποφασίσεις να μετακομίσεις στην άλλη άκρη της πόλης. Δεν είναι να παίζεις με τον Θεόδωρο Περιστερόπουλο, σας προειδοποιώ!!!
Για όλα γράφει η Μαίρη Σιγάλα: τα μυστικά, τα φανερά, τις φωνές, τ’ αγγίγματα, τις μυρωδιές… και σε γεμίζει με ζωή.
Ο Σπύρος Φαναριώτης γράφει με ένα αλογάκι της Παναγίας στα χέρια του. Ένιωσα να απειλούμαι! Γιατί είναι αιμοβόρα τα κείμενα αυτά… και το νου σας!
ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΜΙΝΑΚΗΣ
Συντονιστής των σεμιναρίων Δημιουργικής Γραφής
για την Μικρή Φόρμα στο Μικρό Πολυτεχνείο.
