Την περίοδο 2009-2014, η θεματολογία των ελληνικών μέσων ενημέρωσης εστίαζε στις συνέπειες της κρίσης στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, κάνοντας λόγο για τους «αυτόχειρες της κρίσης». Το φαινόμενο των αυτοκτονιών αποτελούσε το προσφιλέστερο θέμα προβολής, στο οποίο κυριαρχούσε το ανθρώπινο δράμα και ο συγκινησιακός λόγος. Ένα φαινόμενο που απέκτησε σχετικά γρήγορα πολιτικό χαρακτήρα, έγινε «αντικείμενο σύγκρουσης» στην ελληνική βουλή και μία αφορμή κριτικής για την κυβέρνηση. Είναι η ίδια εποχή, που εμφανίζονται κινήματα και οργανώσεις, εκφράζοντας το φόβο και την αγωνία τους για τη ψυχοσυναισθηματική κατάσταση του πληθυσμού.

Η παρούσα έκδοση επιχειρεί να μελετήσει τη ψυχική υγεία των Ελλήνων, στα χρόνια της σχεδόν δεκαετούς οικονομικής κρίσης, δίνοντας έμφαση στο φαινόμενο των αυτοκτονιών. Ένα ζήτημα, που επί δεκαετίας αντιμετωπιζόταν ως ένα προσωπικό, οικογενειακό θέμα, ένα ταμπού, το οποίο «περιοριζόταν» στο χώρο του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος, εξαιτίας ακριβώς των στερεοτυπικών προκαταλήψεων που ενυπήρχαν. Η εμπειρία της οικονομικής κρίσης, άλλαξε ριζικά τη στάση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε διάφορα ζητήματα ψυχικής υγείας, δείχνοντας ουσιαστικά ότι η ψυχική υγεία αφορά όλους μας!

Το 2020 η παγκόσμια κοινότητα κλήθηκε να διαχειριστεί μία νέα υγειονομική κρίση. Η περίπτωση της πανδημίας αποτελεί μία νέα πρόκληση ιδίως για την ελληνική οικονομία, η οποία μόλις είχε εξέλθει από τον κυκλώνα των υφεσιακών μέτρων, ακολουθώντας μία πορεία ανάπτυξης και ευημερίας. Αυτή τη φορά όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά για την ελληνική κοινωνία, η οποία «αναγκάζεται» να συνηγορήσει σε ένα σύνολο μέτρων, όπου «κυριαρχεί» η κοινωνική απομόνωση και περιορίζονται οι ατομικές ελευθερίες, με μοναδικό γνώμονα την προστασία της «συλλογικότητας». Το ερώτημα που τίθεται σε αυτό το σημείο, είναι ποια θα είναι η νέα κοινωνική πραγματικότητα που αναδεικνύεται και κυρίως, ποιες θα είναι οι συνέπειες για την ελληνική κοινωνία, που σε μεγάλο βαθμό, είναι ήδη «πληγωμένη»;