Τελικά, ο κύριος Ύπνος δεν κατάφερε να πάρει τη Γιαγιά μαζί του…
Εκείνο το μεσημέρι οι τοίχοι του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου γκρεμίστηκαν. Οι ήρωες των παραμυθιών όρμησαν μέσα σε όλα τα δωμάτια. Πήραν τους αρρώστους και τους πονεμένους απ’ το χέρι και τους λύτρωσαν, τους έκαναν καλά από όλες τις αρρώστιες! Ακόμα κι αυτούς που ήταν στην εντατική ή και τους άλλους που βρίσκονταν στα χειρουργεία. Μαζί με τους γιατρούς και τους νοσοκόμους έστησαν τρελό χορό! Έναν χορό που κράτησε εφτά μέρες κι εφτά νύχτες. Στο μεγάλο τραπέζι που στρώθηκε έκοψαν την πιο μεγάλη τούρτα που έχετε δει ποτέ σας. Μια τεράστια τούρτα γαλάζια, γεμάτη κύματα και αφρούς. Και εκεί πάνω στην τούρτα υπήρχε ένα καράβι! Ένα αληθινό καράβι! Ο καπετάνιος του καραβιού ήταν ένα μικρό παιδί. Ένα παιδί που χαμογελούσε! Ο Άλκης!
«Ο Αλκιβιάδης Κούσης γράφει γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Γράφει άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με συναίσθημα, άλλοτε για την καθημερινότητα, άλλοτε για το μακρινό παρελθόν, άλλοτε για όλα αυτά μαζί. Την αναγνωρίζει κανείς τη γραφή του!» Εύη Γεροκώστα, Συγγραφέας Παιδικής Λογοτεχνίας
«Σε αυτή την ιστορία ο Αλκιβιάδης Κούσης αποκαλύφθηκε. Εμφανίστηκε. Έδωσε στον ήρωά του όλο το χώρο και το χρόνο της καρδιάς του! Τον εμπιστεύτηκε απόλυτα να μάς αφηγηθεί την ηρωικότερη πράξη της Παιδικής Ψυχής – αυτής, που αναλαμβάνει να σώσει τη ζωή, να διατηρήσει το δεσμό, να απαλύνει τον πόνο, να σηκώσει το βάρος, να μαρτυρήσει την αφοσίωση και τελικά, να δικαιώσει την τυφλή αγάπη των παιδιών προς τους γονείς και τους γονείς των γονέων τους!» Νίκος Βαγιακάκος, Εκπαιδευτής & Σύμβουλος, Οικογενειακή Συστημική Αναπαράσταση
