Μου φόρτωσαν τη Λένη για να με κάνουν άνθρωπο, όπως είπαν, κι εγώ δέχτηκα με αντάλλαγμα σταθερή δουλειά και καλό μισθό. Όχι πως τις έπιασε η ψυχοπονιά για μένα, αλλά για τη Λένη, που ήταν φυρή στο μυαλό και δύσκολα θα έβαζε στεφάνι στο κεφάλι της.
Από την άλλη, λέει, ήθελαν να με νοικοκυρέψουν, γιατί από το ρεμπελιό και τις αλητείες μου δεν θα είχα καλά ξεμπερδέματα.
Στην ουσία, βέβαια, ήθελαν να εξασφαλίσουν τα στερνά τους κι έτσι μάνα, πεθερά και Μαγδαληνή έβαλαν μπροστά το σχέδιό τους, μήπως καταφέρουν να εξασφαλίσουν ένα ποτήρι νερό στα γεράματά τους.
«Κούνια που τις κούναγε» σκεφτόμουν εγώ αν και, μεταξύ μας, περισσότερο ταίριαζε «κούνια που μας κούναγε»∙ όλους μας! Η πορεία της ζωής ήταν ήδη προδιαγεγραμμένη κι ας βαυκαλιζόμασταν εμείς με τα δικά μας όνειρα και σχέδια για το μέλλον μας. Τότε δεν το καταλάβαινα, μα όταν κάποτε η Μαγδαληνή μας άφησε χρόνους, συνειδητοποίησα τα πραγματικά κέρδη της ζωή μου! Βλέπεις, μεσολάβησε κι εκείνη η θερινή οικογενειακή αγρυπνία, κατά τη διάρκεια της οποίας έπεσαν οι μάσκες και ξεκαθάρισαν τα πάντα.
Μεγάλωσα κι εγώ –γέρασα σχεδόν– κι αν έχω κάτι να πω, κάτι να συμπεράνω, είναι ότι η ζωή στάθηκε καλή μαζί μου.
………….
«Μη ζητάς πολλά, στα λίγα θα ’βρεις τη χαρά, μια αγάπη και μια αγκαλιά, λίγα και καλά, με λίγα και καλά, με λίγα και καλά είναι πιο καλά» όπως λέει κι ένα άσμα!
