Προκαλεί πράγματι θαυμασμό ταυτόχρονα όμως και απορία η ανάγνωση του βιβλίου του Κλέωνος Ραγκαβή: «Ὁ κάθ’ Ὅμηρον οἰκιακός βίος». Θαυμασμό γιατί μέσα από τις σελίδες του πλούσιες σε σχόλια, αναλύσεις, προβληματική η οποία πάντα στηρίζεται σε ανάλογα ομηρικά χωρία και στίχους, αποκαλύπτεται το πόσο κοντά, έγγιστα θα έλεγα, είμαστε εμείς οι σύγχρονοι απόγονοι των Πελασγών με τους γενάρχες και προπάτορές μας. Δεν είναι μόνον η γλώσσα, το ετυμολογικό της μέρος και η συντακτική δομή της, που έμειναν αναλλοίωτα στο πέρασμα του πανδαμάτορος χρόνου, είναι επιπλέον τα ήθη, τα έθιμα, οι καθημερινές πρακτικές και δράσεις που χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία μέχρι και προ ολίγων ετών, στην οποία αναμφίβολα κυριαρχούσε το αγροτικό και ποιμενικό στοιχείο. Ένας πολιτισμός και μία κοινωνική διάρθρωση, η οποία αν και περιγράφεται από τον Όμηρο κάλλιστα μπορεί να χαρακτηρίζει τους Βυζαντινούς, τους ακρίτες, τους χωρικούς της πατρίδας μας μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα.
