ρέθηκα κάτω από τρενάκια και μολυβένια στρατιωτάκια και κούκλες και πατίνια. […]
Κι έμεινα κι εγώ εκεί, με τα κουζινικά και τα παιχνίδια τα κουρδιστά, για να φυλάω τα μυστικά. Ναι, εμείς ήμασταν οι φύλακες, εμείς φυλάξαμε τα μυστικά.
Η Ζάζα, ο Όττο, η Κολέτ, το Βουμβούμ… Τα παιχνίδια των παιδιών -η κλωστή που τα συνέδεε με την παλιά τους ζωή- διηγούνται την ιστορία τους.
Ένα βιβλίο για την ελπίδα και τη μνήμη, για το «Ποτέ ξανά».
