Πρώτος, ο Αριστοτέλης θεώρησε ότι η κοινωνική συμβίωση αποτελεί πρωταρχική ανάγκη του ανθρώπου και πηγάζει απ` την κοινωνική του ορμή. Η πολιτική κοινότητα είναι φυσική ανάγκη για τον άνθρωπο. "Εκ φύσεως" νιώθει ο άνθρωπος την ανάγκη να συνυπάρξει με τους συνανθρώπους του. Επομένως, ο άνθρωπος είναι προορισμένος "εκ φύσεως" να ζει μέσα στην πόλη. Μόνο ζώντας στην πόλη μπορεί ο άνθρωπος να διασφαλίζει τα αναγκαία για την επιβίωσή του και να εξασφαλίζει την ευδαιμονία (ευτυχία) του.
Ο Αριστοτέλης υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος συμμετέχει στην πολιτική κοινότητα από φυσική προδιάθεση χωρίς κανένα εξαναγκασμό. Ο άνθρωπος είναι "φύσει πολιτικόν ζώον". Γιατί μόνο μέσα στην πόλη γίνεται αυτάρκης και ευτυχισμένος. Ο ανθρώπινος έναρθρος λόγος είναι η πιο μεγάλη απόδειξη ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του "ζώο πολιτικό".
Με τον έναρθρο λόγο του ο άνθρωπος εκφράζει τα δυσάρεστα και τα ευχάριστα συναισθήματά του· δηλώνει το βλαβερό και το ωφέλιμο, το άδικο και το δίκαιο. Μετέχοντας σ` αυτά ο άνθρωπος δημιουργεί οικογένεια, κωμόπολη και τελικά την πόλη. Από τη φύση της η πόλη προηγείται σε σημασία παρά η οικογένεια και ο καθένας από μας.
Επομένως, είναι φυσική η τάση του ανθρώπου προς την πολιτική κοινωνία. Η τάση αυτή είναι στη φύση προγενέστερη από τα επιμέρους ανθρώπινα όντα ως άτομα και ως οικογένεια. Ο άνθρωπος έξω από την πόλη είναι ή ζώο ή θεός, δηλαδή ή κάτι κατώτερο ή κάτι ανώτερο από τη φύση του ανθρώπου. Ως ζώο πιστεύει ότι μπορεί να καλύψει μόνος του όλες τις ανάγκες του. Ως θεός νομίζει ότι είναι αυτάρκης. Όμως ο άνθρωπος δεν πρέπει να είναι ζώο και να νομίζει ότι είναι θεός.
Πολύ σωστά τονίζει ο Μακρυγιάννης ότι "είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ", γιατί αν χαθεί η πόλη, καταστρεφόμαστε όλοι οι πολίτες. Μόνο με κοινωνική και πολιτική σταθερότητα μπορούμε να εξασφαλίσουμε την αυτάρκεια, την ευημερία και την ευτυχία μας.