Η πανδημία Covid-19 συνιστά το μείζον υγειονομικό πρόβλημα των τελευταίων δεκαετιών με δραματικές επιπτώσεις στην υγεία και την οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα. Ο αιφνιδιασμός της διεθνούς κοινότητας απέναντι στην πανδημική κρίση υπήρξε πλήρης αλλά και η κινητοποίηση των δυνάμεων για την αντιμετώπιση της Covid-19 υπήρξε επίσης πρωτοφανής σε πλανητική κλίμακα. Η λήψη και κυρίως η διατήρηση των μέτρων δημόσιας υγείας με έμφαση στην κοινωνική αποστασιοποίηση, σε επίπεδο υψηλής συμμόρφωσης, σε συνδυασμό με την εισαγωγή του εθνικού προγράμματος εμβολιαστικής κάλυψης έναντι της Covid-19 για την απόκτηση συλλογικής ανοσίας, συνιστούν την κυρίαρχη στρατηγική της μεταβατικής περιόδου μέχρι τον οριστικό έλεγχο, τη διαχείριση και την αποτροπή του κινδύνου.

Ο πληθυσμός της χώρας και οι δημόσιες αρχές έχουν επιδείξει κατανόηση, προσαρμογή και θετική συμβολή στην εξέλιξη αυτή, παρά τα –αναμενόμενα σε αντίστοιχες επείγουσες καταστάσεις– προβλήματα επιχειρησιακών ατελειών ή μη κατανόησης της ανάγκης εφαρμογής ορισμένων μέτρων.

Όμως, στην πολύμηνη αυτή μεταβατική περίοδο, η επιχειρησιακή αρτιότητα και η σταθερή προσήλωση στο πρόγραμμα απεμπλοκής, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί από τις δημόσιες αρχές σε συνεργασία με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και την ΕΕ, αποτελεί προϋπόθεση για την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος και την έξοδο από τις συμπληγάδες της υγειονομικής κρίσης και της οικονομικής ύφεσης.

Η πανδημική κρίση αποτελεί πρόβλημα δημόσιας υγείας πλανητικής διάστασης που η αντιμετώπισή της άρχισε με μια παραδοσιακή παρέμβαση δημόσιας υγείας την «καραντίνα» και πρόκειται να περατωθεί με ένα σύγχρονο τεχνολογικό προϊόν δημόσιας υγείας το αντιCovid-19 εμβόλιο.