H παρούσα εργασία μας είναι απόρροια των προβληματισμών μας, κυρίως σε ψυχοκοινωνικό επίπεδο, σχετικά με το βίωμα της πρόσφατης πανδημίας (Covid-19), η οποία δημιούργησε πληθώρα προβλημάτων (σε παγκόσμιο επίπεδο) σε θέματα πολιτικής, οικονομίας, ιατρικής περίθαλψης, ψυχοκοινωνικών διεργασιών και πολλά άλλα.

Την περίοδο της πανδημίας κυριάρχησε το συναίσθημα του φόβου για τον ιό, ο φόβος για τους οικείους μας, αλλά και για τον θάνατο. Η αβεβαιότητα εμφανίστηκε στη ζωή όλων μας τόσο για τα υγειονομικά ζητήματα όσο και για τον αντίκτυπο που έχει η πανδημία σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας. Η άμεση επιστροφή στην κανονικότητα ήταν η μεγάλη επιθυμία. Θα είναι όμως ίδια η πραγματικότητα στη μετά Covid-19 εποχή;

Η πρόσφατη εμπειρία μας σε καταστάσεις εγκλεισμού προειδοποιεί για ανησυχητική αύξηση των ποσοστών ενδοοικογενειακής βίας. Αυτό το βίωμα θα μπορούσε να προλάβει περιστατικά βίας με τη λήψη προληπτικών μέτρων, κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη, τουλάχιστον όχι παγκοσμίως. Τα παιδιά και οι γονείς καλούνται να διαχειριστούν τη νέα συνθήκη της τηλεκπαίδευσης, η οποία ταράσσει την ισορροπία της οικογένειας πολυεπίπεδα. Προκλήσεις εμφανίζονται ανάμεσα και στα ζευγάρια. Ο εγκλεισμός φέρνει στην επιφάνεια προβλήματα στις σχέσεις, τα οποία δεν μπορούν να αποφευχθούν τώρα μέσω της καθημερινότητας.

Αναφορά γίνεται επίσης στη «νέα πραγματικότητα» που δημιουργήθηκε, κατόπιν της εμφάνισης του κορονοϊού (Covid-19). Συγκεκριμένα, στην περίπτωση αυτή, αναλύεται ο αντίκτυπος της πανδημίας, αλλά και οι επιπτώσεις της δραματικής μείωσης της κοινωνικής αλληλεπίδρασης, ως απόρροια των μέτρων προφύλαξης, στην ψυχική υγεία των πολιτών.