Ο Αθάνατος Μπάρτφους είναι πολύ σκληρό βιβλίο για τους επιζώντες, το οποίο – κατηγορηματικά- μόνο όποιος μοιράστηκε την ίδια μοίρα μαζί τους, όπως ο Άππελφελντ, έχει ηθικό δικαίωμα να το γράψει. Δεν είναι σκληρό μονάχα για τον τρόπο, διόλου τιμητικό, με τον οποίο τους παρουσιάζει, αλλά και για τα ερωτήματά του : «Σάμπως ο πόλεμος μάς έκανε καλύτερους ανθρώπους;» ή «Τί κάναμε εμείς, οι επιζώντες της Σοά; Άραγε η τρομερή εμπειρία μάς άλλαξε καθόλου;»

Επέζησαν όσοι επέζησαν, αλλά δεν μπορούσαν πια να ζήσουν. Ο Μπάρτφους, ένας από αυτούς, απαιτεί από τον εαυτό του περισσότερη γενναιοδωρία. Δεν τα κατάφερε να την εκφράσει. Ας είναι αυτός ένας πρόσθετος λόγος, φίλε αναγνώστη, να είμαστε εμείς πιο γενναιόδωροι στην κρίση μας για τον βασανισμένο Μπάρτφους.

ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ

«Αυτό που έχει καταφέρει ο Άαρον Άππελφελντ στα πάνω από είκοσι μυθιστορήματά του είναι να υφάνει, σαν μια μεγάλη θεραπευτική αράχνη, το ονειρικό υφαντό των πιστών και των άπιστων […] των τυφλών που δεν είδαν τη μοίρα τους να έρχεται και εκείνων που επέζησαν και δεν σταματούν να τη βλέπουν μπροστά τους. Οι ιστορίες του δεν εισέρχονται ποτέ στο χώρο των στρατοπέδων –ό,τι συνέβη εκεί, λέει ο Άππελφελντ, είναι υπερβολικά εξωπραγματικό ακόμα και για τη λογοτεχνία–, αλλά κινούνται γύρω από αυτή τη μεγάλη, σιωπηλή, μαύρη, δυνατά μαγνητική τρύπα».

–RITA KASHNER, Τhe Washington Post Book World