Αντικείμενο του παρόντος είναι η επώνυμη σύμβαση της αφηρημένης υπόσχεσης ή αναγνώρισης χρέους που ρυθμίζεται στα άρθρα 873 έως 875 του Αστικού Κώδικα. Το παρόν έργο φιλοδοξεί να παρουσιάσει ένα σαφές ρυθμιστικό πλαίσιο της επώνυμης αυτής σύμβασης, μέσω αφενός της δογματικής της ανάλυσης αφετέρου της οριοθέτησής της από άλλες –συμβατικές και μη– μορφές αναγνώρισης χρέους που εμφανίζονται στη σύγχρονη συναλλακτική πρακτική.

Η μονογραφία δομείται σε τρία μέρη. Στο πρώτο εισαγωγικό μέρος επιχειρείται μία σύντομη αναφορά στην ιστορική εξέλιξη της σύμβασης αφηρημένης υπόσχεσης ή αναγνώρισης χρέους και στην ανάλυση της έννοιας του όρου «αιτία» στο πεδίο των δικαιοπραξιών. Στο δεύτερο και γενικό μέρος της μελέτης επιχειρείται η δογματική ανάλυση της σύμβασης αφηρημένης υπόσχεσης ή αναγνώρισης χρέους, καθώς επίσης η διάκρισή της από άλλες δικαιοπραξίες που επιτελούν παρόμοια με αυτή λειτουργία, ιδίως δε από τα λοιπά εξασφαλιστικά ή ενισχυτικά δικαιώματα (π.χ. εγγύηση, εγγυοδοτική σύμβαση), από το νομολογιακό «μόρφωμα» της αιτιώδους αναγνώρισης χρέους και από την επιβεβαιωτική σύμβαση. Τέλος, στο τρίτο και ειδικό μέρος της μελέτης εξετάζονται ειδικά ζητήματα, όπως η νομική φύση της αναγνώρισης του καταλοίπου αλληλόχρεου λογαριασμού, η λειτουργία της σύμβασης αφηρημένης υπόσχεσης ή αναγνώρισης χρέους στο πλαίσιο σύγχρονων πράξεων τραπεζικών πληρωμών (όπως η διενέργεια τραπεζικού εμβάσματος, πράξης τραπεζικού γύρου, κατά τη χρήση πιστωτικών ή χρεωστικών καρτών και κατά το άνοιγμα τραπεζικής ενέγγυας πίστωσης), καθώς επίσης και η σχέση της σύμβασης αφηρημένης υπόσχεσης ή αναγνώρισης χρέους προς τα αφηρημένα αξιόγραφα της συναλλαγματικής και της επιταγής.

Στόχος της μελέτης είναι η παροχή ερμηνευτικών κατευθύνσεων στον εφαρμοστή του δικαίου για τον ορθό νομικό χαρακτηρισμό των συχνότερα απαντώμενων στην πράξη μορφών αναγνώρισης χρέους.