Γιώργος Τσιρώνης, Πεζούλια, Επιλογή-επιμέλεια Σωκράτης Λ. Σκαρτσής, Διηγήματα, Σύγχρονη Ελληνική Πεζογραφία, εκδ. Μανδραγόρας, Μάρτιος 2022, σελ. 64, αριθμ έκδοσης 365, ISBN: 978-960-592-147-7, τιμή 8,48
Ζούμε σε μια αθέατη ζωή που μας κάνει «αύριο»
ενώ πια είμαστε σχεδόν χθες
Όποια όρια κι αν βάζει η ζωή, η ψυχή ξέρει να τα ξεπερνάει.
Όποια άλματα κι αν κάνει η ψυχή, η ζωή ξέρει να υψώνει τοίχους και να τα φυλακίζει.
Κάπου ανάμεσα ζούμε κι εμείς.
Στη φαντασία και στην πραγμτικότητα.
Στις σκιές των ονείρων και στις ομίχλες της νοσταλγίας.
Και ζούμε.
Και φανταζόμαστε ότι ζούμε.
Και ονειρευόμαστε ότι ζούμε.
Και απλά, πολύ απλά
ονειρευόμαστε.
Γιώργος Τσιρώνης
Όπως σημειώνει ο ανθολόγος και επιμελητής των καταλοίπων τού πρόωρα και αναπάντεχα χαμένου Γιώργου Τσιρώνη, ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών Σωκράτης Λ. Σκαρτσής, τα «“Πεζούλια”, με το όνομα που έδωσε ο ίδιος, μετριόφρονα και οικεία, στα γραφτά του, καταγράφει άμεσα τις εντυπώσεις και τα βιώματά του που διάλεξε να μην τα κάνει ποίηση».
«Είναι λοιπόν τα "Πεζούλια"», συνεχίζει ο Σωκράτης Λ. Σκαρτσής, «ένα είδος πρωτογενούς γραφτού, ούτε πεζογραφικό ούτε ποιητικό. Ένα είδος δημιουργικής γραφής που συχνά εισδύει ασυναίσθητα και στην πεζογραφία και στην ποίηση, ως ένα πρωτογενές βιωματικό γλωσσικό υλικό. Ας πούμε κάτι ενδιάμεσο που μοιάζει να γεφυρώνει αυτές τις δύο λογοτεχνικές μορφές.»
Το βιβλίο χωρίζεται σε τρεις ενότητες «Αυτοβιογραφία σε έξτρα σενάρια», «Αυτοβιογραφία σε μικρές δόσεις» και «Μικρά πεζά». Αναφορές του το Σινεμά ο Παράδεισος, ο καραγκιοζοπαίχτης Μίμαρος, ο Βιτγκενστάιν, ο δίσκος του Κώστα Τουρνά Απέραντα χωράφια, η γενέθλια Βαράσοβα, το Βραχνί, η Ρούμελη, μνήμες οικείων και αγαπημένων, υπαρξιακές αναζητήσεις με τον άμεσο ανθρώπινο τόνο που χαρακτήριζε πάνται τον ευγενή εκ φύσεως Γ.Τσ., το έργο 9 αριθμός 1 του Σοπέν, το Γουέστερν Τζόνι Γκιτάρ (1954), ο Ευγένιος Μοντάλε, ο σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο συγγραφέας Γιώργος Σκαμπαρδώνης και βεβαίως η αγαπημένη σύντροφος Τασούλα.
Δε θέλω να μιλώ σπουδαία. Δε θέλω να λέω μεγάλα πράγματα. Θέλω να είμαι ένα χαλίκι μες στον ποταμό που κάποτε θα καταλήξει στη μεγάλη θάλασσα. Ένα μικρό χαλίκι μες στη θάλασσα. Αυτό θέλω να γίνω όταν θα μεγαλώσω, διαβάζουμε σ’ ένα από τα κείμενα του Γιώργου Τσιρώνη. Γραφή ανάλαφρη, άμεση κι απόλυτη. Δίχως πλεονασμούς και φτιασίδια. Απαστράπτουσα όπως είναι ο λόγος της καρδιάς.
Ο Γιώργος Τσιρώνης (1960–2021) γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε νομικά, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία και στράφηκε στον δικαστικό κλάδο. Παντρεύτηκε κι εγκαταστάθηκε στην Πάτρα, όπου κατέληξε υπηρετώντας ως εισαγγελέας εφετών. Διακρινόταν από μια πλατιά ουσιαστική καλλιέργεια με βασικό χαρακτηριστικό την καθαρότητα του ήθους του, με κέντρο ζωής το σπίτι του και πηγή της πνευματικότητάς του την πρωτογενή επαφή με τον άνθρωπο και τα πράγματα. Η ζωή του κορυφώθηκε στο έργο της ποίησης με μια βιωματική γλωσσική σπουδή στο δημοτικό τραγούδι και τον Σολωμό. Παρήγαγε εκατοντάδες ποιήματα μιας συνεχώς εξελισσόμενης ποιότητας και λίγα μικρά πεζά. Έκανε λίγες μόνο λογοτεχνικές δημοσιεύσεις και εξέδωσε δύο ποιητικά βιβλία: Κι όμως η ποίηση (2009) και Αφιερώσεις (2011). Ήταν μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής του 37ου Συμποσίου Ποίησης στην Πάτρα (2018).
