Απόδραση απ’ το Εγώ

Κι άφησα το Εγώ μου να κοιμάται βαθιά,
σκεπασμένο με τα ισχνά φτερά του
και να ονειρεύεται τους αθώους εφιάλτες του.

Χάραμα, η μέρα μισοκοιμισμένη
κι η γη να χασμουριέται.
Ατενίζοντας και χαιρετώντας τον πρωινό ήλιο,
εγκατέλειψα με μιας τον περίκλειστο χώρο μου.
Άφησα μια για πάντα εκείνο το κλουβί
τ’ αναθεματισμένο,
δίχως να το πολυσκεφτώ.

Ξεχύθηκα στην επαναστατημένη γη.
Ήθελα να βγω έξω, να δρασκελίσω γοργά
μακριά απ’ τη φυλακή μου.

Ήθελα ν’ αποδράσω,
ν’ αναπνεύσω καθαρό αέρα,
να σμίξει το βλέμμα μου
με τ’ άλλα βλέμματα, τα λεύτερα,
να ενώσω την μικρή μου κουκίδα
μ’ όλες τις υπόλοιπες
και μαζί να φτιάξουμε
του κόσμου το ωραιότερο ψηφιδωτό.