... Υπάρχει νομίζω κρυμμένη μες στο βιβλίο μια απαστράπτουσα πριμαντόνα που μου θυμίζει αόριστα τις μορφές του Μεσοπολέμου, ίσως και λίγο πριν, αν είναι δυνατό, ντυμένη σε ροζ μετάξι, με μαργαριτάρια στο λαιμό, κρατώντας στην αγκαλιά το κάτασπρο, ήσυχο σκυλάκι της. Είτε για τον Γιάννη Χρήστου και τον Βέρντι γράφει ο Παύλος Ηλ. Αγιαννίδης, είτε για τον Μητροπάνο και τον Μητρόπουλο, η πριμαντόνα καραδοκεί...

Μάνος Ελευθερίου



Ο Παύλος Ηλ. Αγιαννίδης στο 'Με μουσικές εξαίσιες, με φωνές' - με ωραίο πρόλογο του Μάνου Ελευθερίου - συγκεντρώνει μια σειρά δημοσιευμάτων του με άξονα τη μουσική (και όχι μόνον). Για την ακρίβεια μεταπλάθει σε ιστορίες μια σειρά κομματιών που ο ίδιος έχει γράψει στα 'ΝΕΑ', μονογραφίες για προσωπικότητες όπως ο μαέστρος Κάραγιαν, ο συνθέτης Βαγγέλης Παπαθανασίου ή η Τζένη Βάνου και ο ινδός συνθέτης και μουσικός Ραβί Σανκάρ. Οι μονογραφίες - με δεκάδες άγνωστες πληροφορίες - είναι είτε αποτέλεσμα συνεντεύξεων του συναδέλφου είτε έρευνας για πρόσωπα που πολλές φορές ήταν το ξόδι και ο αποχαιρετισμός για τον θάνατό τους. Αν και το μυστικό εδώ είναι η γλαφυρή γραφή - στόρι, με μπόλικο συναίσθημα, θερμοκρασία, αλλά και με την αυτοσυγκράτηση που προϋποθέτει ένα δημοσιογραφικό κείμενο που εδώ αποκαθαρμένο πια από την επικαιρότητα που το διέτρεχε αποτελεί βάση και έδαφος για αναστοχασμό πάνω σε πρόσωπα (είτε ο Λου Ριντ είναι αυτός είτε ο Λευτέρης Βογιατζής είτε ο αξέχαστος Μητροπάνος).

Δημήτρης Μανιάτης, Τα Νέα/ Βιβλιοδρόμιο, 18.4.2015