Αυτή δεν είναι μυθιστορία, απλώς μια καταγραφή συναισθημάτων για έναν άνθρωπο που η μορφή του θα υπάρχει μέσα μου. Παρότι έφυγε, θα με καθοδηγεί για πάντα στη ζωή μου και θα μου θυμίζει ότι το όνομά μου είναι Λεωνίδας, γιος του πατρός Γεωργίου.

Δεν πίστευα ότι έπρεπε να περιμένω να φύγει και η μητέρα μου για να προχωρήσει η έκδοση αυτής της επικήδειας επιστολής που ήταν διακαής μου πόθος να ολοκληρωθεί κάποια χρόνια πριν. Ο μπαμπάς για μένα ήταν ο φάρος της ζωής μου, στις αναζητήσεις και στα προβλήματά μου. Επτά χρόνια μετά τον θάνατό του κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να είμαι ο γιος του πιο ωραίου ανθρώπου που γνώρισα στη ζωή μου...