Μία εβδομάδα στο νησί και δεν έχω παρατηρήσει την παραμικρή κίνηση πέρα απ’ αυτές των ζώων και των πτηνών που κουρνιάζουν στη μυστικιστική αγκαλιά της Φύσης. Ακούω τα πουλιά, αφουγκράζομαι τους υπόκωφους ήχους του δάσους, παρατηρώ την ορμή του ποταμού και τις εναλλαγές του καιρού, όμως από ανθρώπινη ζωή το νησί του Κένεμπεκ μοιάζει λειψό.

 

Εδώ δεν υπάρχει τίποτα να κάνει κάποιος. Δεν υπάρχουν μαγαζιά, δεν υπάρχει εκκλησία, δεν υπάρχει ταχυδρομείο, δεν υπάρχει τίποτα. Υπάρχουν μόνο τα λιγοστά σπίτια που στέκουν σαν κουφάρια. Ένας παλιός φάρος σαν γέρος ερημίτης. Κι ένα νεκροταφείο, που σε βαθιές τρύπες μέσα στο νοτισμένο χώμα του είναι θαμμένοι όλοι οι πρώτοι κάτοικοι. Παλιοί κάτοικοι που άφησαν τα κόκαλά τους σ’ αυτό το νησί, μα –κάπου διάβασα– οι ψυχές τους δραπέτευσαν από τους τάφους και σκόρπισαν παντού σαν ομίχλη. Ένα σωρό υπερβολές για αλλόκοτες λευκές σκιές από ψυχές του άλλου κόσμου που πότε χορεύουν μες στο πυκνό δάσος και πότε αιωρούνται πάνω απ’ τον ποταμό δημιουργώντας παράξενους αντικατοπτρισμούς στο νερό.

 

Σ’ αυτή την απομονωμένη γη αγοράσαμε το καινούργιο μας σπίτι. Εγώ για να απομακρυνθώ από τις τραγικές μνήμες της απαγωγής του μωρού μας κι ο άντρας μου… από την πρώην ερωμένη του. Την Έμμα. Τη γλυκιά μου Έμμα…