Το παρόν έργο έχει ως αντικείμενο τη νομοθέτηση στην Ελλάδα και στο πλαίσιο αυτό διερευνά με συστηματικότητα και κριτικό πνεύμα τις παθογένειες της νομοθετικής παραγωγής, τις επιπτώσεις της πολυνομίας και κακονομίας, την πολιτική καλής νομοθέτησης που υιοθέτησαν περισσότερες κυβερνήσεις, κατά τη διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας.

Εισαγωγικά, ο νόμος ορίζεται ως το κατεξοχήν εργαλείο της διακυβέρνησης των κρατών και εξηγείται η σημασία του, νομική και πολιτική, για το σύγχρονο κράτος δικαίου. Στη συνέχεια, οριοθετούνται εννοιολογικά τα προβλήματα της νομοθετικής παραγωγής στην Ελλάδα, δίνοντας έμφαση στις θετικές και αρνητικές όψεις των βασικών δικαιοπαραγωγικών διαδικασιών. Έπειτα, καταγράφονται οι συνέπειες της κακής νομοθέτησης για τους πολίτες, τη δημόσια διοίκηση και τη δικαιοσύνη. Μεταξύ των αρνητικών αποτελεσμάτων ιδιαίτερη θέση κατέχει η λεγόμενη ανασφάλεια δικαίου. Ακολουθεί η παρουσίαση της ελληνικής πολιτικής καλής νομοθέτησης μέχρι και την ψήφιση του ν. 4622/2019. Παράλληλα, αναδεικνύεται η ευρωπαϊκή διάσταση του ζητήματος της ποιότητας των κανόνων δικαίου. Η μονογραφία ολοκληρώνεται με τη διατύπωση των συμπερασμάτων.

Ο συγγραφέας, με έντονο προβληματισμό για το μέλλον της ελληνικής νομοθεσίας, επισημαίνει την ανάγκη της συνειδητοποίησης της φύσης των παθογενειών και του καθορισμού θεσμικών προτεραιοτήτων. Με λόγο λιτό και εύρυθμο αποτυπώνει το ισχύον συνταγματικό και νομοθετικό πλαίσιο, ασκώντας γόνιμη και τεκμηριωμένη κριτική στις μέχρι τώρα προσπάθειες για την αντιμετώπιση των προβλημάτων νομοθέτησης, ενώ ταυτόχρονα καταθέτει προτάσεις προς την κατεύθυνση βελτίωσης της υφιστάμενης κατάστασης, συμβάλλοντας παραγωγικά στον σχετικό δημόσιο και επιστημονικό διάλογο.