«… Το βιβλίο που κρατά στα χέρια του ο αναγνώστης άνοιξε νέους δρόμους, που στη συνέχεια ακολούθησαν και άλλοι και γι’ αυτό το “Ευτυχώς ηττηθήκαμε, σύντροφοι…” δεν αποτελεί πλέον μόνον τον τίτλο ενός βιβλίου. Αποτελεί στο επίπεδο της ιστοριογραφίας έναν οδηγό, μια τομή, έχοντας συγχρόνως και μια αδαμάντινη ηθική διάσταση, μια στάση ζωής απέναντι στα γεγονότα που σημάδεψαν όχι μόνον τον ίδιο τον Τάκη Λαζαρίδη και την οικογένειά του, αλλά και ολόκληρο τον ελληνικό λαό».

Σάκης Μουμτζής

«Δεν άργησα να καταλάβω ότι κρατούσα στα χέρια μου το καταστάλαγμα της σκληρής ζωής του και την ίδια την ψυχή του […]Του ζήτησα να μου μιλήσει για τη ζωή του. Και είδα αμέσως πως είχα να κάνω με έναν από εκείνους τους ανθρώπους που δεν τους συναντάς κάθε μέρα στον δρόμο. Δεν θα είναι υπερβολή αν προσθέσω πως μπροστά σ’ αυτόν τον άνθρωπο με τα σταράτα λόγια, τα γεμάτα θάρρος, αξιοπρέπεια και τετράγωνο πατριωτισμό, ένιωσα το δέος που νιώθει όποιος σε κάποια στιγμή αναρωτιέται αν ο ίδιος υπό τις ίδιες ακριβώς συνθήκες θα έβρισκε τη δύναμη να εκπληρώσει με τον ίδιο τρόπο αυτό το ίδιο χρέος».

Γιάννης Βούλτεψης

Ο νεαρός Τάκης Λαζαρίδης υπηρετούσε κανονικά τη στρατιωτική θητεία του όταν, τον Νοέμβριο του 1951, ξέσπασε στην Αθήνα η υπόθεση των ασυρμάτων του ΚΚΕ, με εξέχοντα κατηγορούμενο τον Νίκο Μπελογιάννη. Η δίκη, με την κατηγορία της κατασκοπείας (Α.Ν. 375/1936) έγινε το Φεβρουάριο του 1952. Οκτώ από τους 29 κατηγορουμένους καταδικάστηκαν σε θάνατο: Νίκος Μπελογιάννης Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης, Νικόλαος Καλούμενος, Έλλη Ιωαννίδου, στρατιώτης Φιλάρετος (Τάκης) Λαζαρίδης, Χαράλαμπος Μπισμπιάνος. Οι καταδικασμένοι σε θάνατο της δίκης Μπελογιάννη κρατήθηκαν στις φυλακές Καλλιθέας ολόκληρο τον Μάρτιο του ’52. Ο Λαζαρίδης δεν ήταν στο ίδιο κελί με τον Μπελογιάννη και τον Μπάτση. Δεν τον έβαλαν χωρίς λόγο σε εκείνο το κελλί. Στη δίκη ο Τάκης «υπερασπίστηκε με επανασταστική συνέπεια και αδιαλλαξία την τιμή και την υπόληψη του κόμματος, όπως έγραψαν τα κομματικά έντυπα. Το βράδυ της 31ης Μαρτίου 1952 πήραν από τη φυλακή τους Μπελογιάννη, Μπάτση, Αργυριάδη και Καλούμενο και τους εκτέλεσαν στο Γουδί αφού φώτισαν το χώρο με τους προβολείς των καμιονιών. Σκόρπισαν τους επιζήσαντες σε διάφορες φυλακές της Κεφαλλονιάς, επέζησε χάρις στο νεαρό της ηλικίας του, αλλά και χάρις στο γεγονός ότι ο πατέρας του εκτελέστηκε από τους Γερμανούς και η μητέρα του για την αντιστασιακή της δράση και καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά από βουλγαρικό στρατοδικείο…