«Δὲν εἶναι μόνο ὁ Παπαδιαμάντης κι’ ὁ Σολωμὸς ποὺ ρίζωσαν στὴ Γῆ τους κι ἔβαλαν πέτρα γιὰ τὴ Μυθοποίησι τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ. Εἶναι καὶ πολιτικοὶ ἄνδρες ποὺ στάθηκαν πιστοὶ τῆς Ἐθνικῆς μας Παράδοσης. Μέσα στὸ ἔργο τους ὀφείλουμε ‘μεῖς οἱ νεώτεροι ν’ ἀνεύρουμε τὶς Ἀξίες ποὺ θὰ μπορέσουν νὰ δώσουν νόημα στὴ ζωή μας. Ὑπάρχει κάποια ἀντιστοιχία Καποδίστρια καὶ Σολωμοῦ. Καὶ τοὺς δύο πνευματικοὺς ἄνδρες τοὺς διέπει ἡ ἴδια εὐγένεια κι εὐαισθησία τοῦ Ἰονικοῦ Πνεύματος. Ὅπως ὁ σηκωμὸς τοῦ 21 ἐξυψώθηκε μὲ τὴν ποίησι τοῦ Σολωμοῦ, ἔτσι καὶ στὴ Συνείδησι τοῦ Καποδίστρια τὸ γεγονὸς αὐτὸ πῆρε τὴν πολιτικὰ πιὸ ὥριμη μορφή του. Αἴτημα τῆς στιγμῆς ἦταν ἡ Ἑλλὰς νὰ γίνῃ Κράτος. (…) Μὲ τὴν ἀποτυχία τῆς Πεφωτισμένης Δεσποτείας τοῦ Καποδίστρια ἡ Ἑλλὰς μέσα ἀπὸ τὴν ἀνευθυνότητα τῶν κομμάτων, τὴν ἔλλειψι ἠθικῶν ἀρχῶν καὶ τὴν κοινωνικὴ σχετικοκρατία -ἀναφομοίωτες ἐκφράσεις τοῦ Δυτικοῦ φιλελευθερισμοῦ- τροχοδρομεῖται στὴν ἐπαναστατικὴ πράξι ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς λαϊκῆς ἀγανακτήσεως. Κι ἔκτοτε ὑπὸ λαίλαπα καὶ ἀφροσύνη κυοφορεῖται τὸ αἴτημα τῆς ἐπαναστατικῆς ἀναγεννήσεως τοῦ νέου ἑλληνισμοῦ».

Ὁ Δημήτριος Τσάκωνας (1921-2004) ἦταν κοινωνιολόγος. Διετέλεσε καθηγητὴς πανεπιστημίου στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Ἴνσπουργκ, στὸ Ὀρθόδοξο Ἰνστιτούτο Παρισίων, στὸ Πάντειο Πανεπιστήμιο καὶ στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βόννης. Τὸ συγγραφικό του ἔργο εἶναι πλούσιο καὶ πολύπλευρο. Τὴν ἐπιστημονική του προσωπικότητα ἐπισκίασε ἡ συμμετοχή του στὶς κυβερνήσεις τῆς δικτατορίας ὡς «εἰσοδιστὴς», μὲ ἰδέες καποδιστριακές, κοινοτικὲς καὶ χριστιανοσοσιαλιστικές.