Το έργο Μακριά από παιδιά, μαζί με τα 170 τετραγωνικά και τον Χαρτοπόλεμο, αποτελεί το κλείσιμο της δραματικής τριλογίας γύρω από τη θεματική: πατρική εστία – οικογένεια στην Ελλάδα του σήμερα. Είναι μια ιστορία για τα παιδιά που δεν έγιναν γονείς και για τους γονείς που παρέμειναν για πάντα παιδιά. Μια ιστορία για τον απλό, καθημερινό άνθρωπο, που μια μοιραία μέρα «συναντάει» τα όρια της ύπαρξής του.

«Άνθρωποι που προσπαθούν να βρουν τον δικό τους τρόπο να στέκονται και να ανθίζουν, αλλά βρίσκονται συνεχώς αντιμέτωποι με τον ίδιο τους τον εαυτό σε μια χώρα και σε μια εποχή σε Κρίση, που οι ευκαιρίες είναι πια πολύ περιορισμένες και οι ίδιοι όχι επαρκώς –ούτε ηθικά, ούτε κοινωνικά, ούτε σε επίπεδο παιδείας– προετοιμασμένοι. Και εδώ το χιούμορ, καυστικό, σχεδόν βιτριολικό ανά στιγμές, επιζητά να ισορροπήσει η καταστροφή με την ελπίδα, η χαρά με τη λύπη. Καθοριστική είναι και η συμβολή της ατμόσφαιρας του κειμένου, που ακροβατεί μεταξύ τραγωδίας, μαύρης κωμωδίας και θρίλερ» αναφέρει στο Επίμετρο η Ειρήνη Μουντράκη.

Ο πόνος τους ενώνει καμιά φορά τους ανθρώπους. Καμιά φορά τους χωρίζει για πάντα. Ο πόνος είναι γέννα. Δεν ξέρεις ποτέ τι θα φέρει στο φως. Ωστόσο, υπάρχει ελπίδα. Η ελπίδα είναι γυναίκα, είναι το αγέννητο παιδί μας, είναι το αύριο που εγκυμονεί το φως.