Το 1972, η Τομόκο είναι δώδεκα χρονών και έχει ήδη χάσει τον πατέρα της. Η μητέρα της θέλει να μετακομίσει για έναν χρόνο στο Τόκιο, από την Οκαγιάμα όπου ζουν, και να μάθει εκεί τη μοδιστρική τέχνη. Πείθει την κόρη της να μείνει το ίδιο διάστημα με την οικογένεια των θείων της στην Ασίγια, όπου θα πάει ταξιδεύοντας μόνη της με το τρένο. Η Τομόκο σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα βρισκόταν να ζει σε μια έπαυλη. Την είχε χτίσει ο παππούς της, ιδιοκτήτης μεγάλης ποτοποιίας, ο οποίος μάλιστα είχε φτιάξει, για χάρη του γιου του, ολόκληρο ζωολογικό κήπο – από τα ζώα εκείνα, η Τομόκο θα προφτάσει μόνο έναν ιπποπόταμο νάνο, την Ποτσίκο. Στο γοητευτικό και παράξενο αυτό σπίτι ζουν επίσης η γιαγιά Ρόζα, η κυρία Γιονέντα η μαγείρισσα, ο κύριος Κομπαγιάσι ο κηπουρός και η Μίνα, η συνομήλικη ξαδέλφη της, μια τολμηρή, ασθματική μικρούλα, που αγαπά τα βιβλία και κυκλοφορεί καβάλα στον ιπποπόταμο. Τα δύο κορίτσια θα συνδεθούν με βαθιά φιλία.
Μέσα από την αγάπη της Μίνα για τη λογοτεχνία, τις ιστορίες της γιαγιάς Ρόζα, τις τηλεοπτικές αναμεταδόσεις των Ολυμπιακών αγώνων του 1972 στο Μόναχο (με την τραγική επίθεση της τρομοκρατικής οργάνωσης Μαύρος Σεπτέμβρης), η Τομόκο θα ανακαλύπτει τον κόσμο, ενώ θα αρχίζει συγχρόνως να αντιλαμβάνεται τα μυστικά που μπορεί να κρύβονται πίσω από την επίφαση της ευμάρειας και της οικογενειακής ευτυχίας...
Ένα μυθιστόρημα για μια μεταβατική εποχή στην ιστορία της σύγχρονης Ιαπωνίας, λίγο πριν η χώρα αποκτήσει πλήρη εθνική συνείδηση, ένα βιβλίο ύμνος στις φιλίες των παιδικών χρόνων.