Eίναι αναγκαία μια σύνθετη στρατηγική που να απευθύνεται σε όλους όσοι συντελούν στην ανάπτυξη των κοινωνιών, ώστε να βρουν μηχανισμούς επικοινωνίας και εναρμόνισης των στόχων τους. Aυτό που πρέπει να πρυτανεύσει είναι η αναγκαιότητα εξασφάλισης μιας ισορροπίας μεταξύ «Προστασίας και Ανάπτυξης», γιατί η βιωσιμότητα της πολιτιστικής κληρονομιάς απειλείται αφενός από τη λεγόμενη «υπερανάπτυξη» (αλόγιστη δόμηση και τσιμεντοποίηση) και αφετέρου από τη συντηρητική ιδεολογία που στέκεται εμπόδιο σε κάθε μορφή σύγχρονης παρέμβασης.
